Oké, ik heb weer tijd om te schrijven en ik heb airco (hallelujah!). Na 6000km te hebben gereden door ‘the red centre’ ben ik aangekomen in Broome waar ik de komende +/- 6 maanden zal wonen. Broome wordt ook wel beschreven door een populaire bron als: ‘A paste jewel in a tiara of natural splendours at the base of the pristine Dampier Peninsula.’ (Lonely planet). Het strand is prachtig en de zonsondergangen nog veel mooier. Je rijdt je auto op het strand en drinkt een biertje of je gaat naar een afgelegen rotsformatie aan zee waar bij laag tij een natuurlijk zwembad tevoorschijn komt (dat was echt heel bijzonder, helaas nog geen foto van). Het tij zakt hier tot 10 meter!
Het dorpje heeft een schattig boulevardje, de kleinste china town ever en het heeft een hele gave historie in parels waar ik enorm enthousiast van wordt.
Backpackers en Australiërs blijken verliefd te worden op Broome als ze hier komen. Maar weetje, ik zal eerlijk zijn, ik zie eigenlijk niet zo goed waarom. Zegt dat meer over mij dan over hun?
De eerste week was heerlijk. Beetje hardlopen over het super mooie strand, kilometers fietsen op de mountainbike, naar dat prachtige natuurlijke zwembad, wat winkelen en ’s avonds de zonsondergang kijken met een biertje en film kijken of kaartspelletjes doen in de daktent.
Nu ik hier alleen ben zie ik een andere kant en ik zei dat ik jullie ook mee zou nemen in de mindere momenten. Oké het is een leuk dorp met alle mooie dingen zoals hierboven genoemd. Maar na een weekje heb je het wel gezien.
Ik heb enorm veel geluk dat ik op het moment op een caravanpark kan verblijven in het huisje van een vriend van Ray die op dezelfde boot werkt. Het ligt tegen het strand aan wat natuurlijk super is. Echter kun je hier ’s avonds niet echt de straat op of naar het strand van het caravan park ivm criminaliteit. Gisteren kwamen er een paar dronken Aboriginals naar me toe die in het caravan park rond aan het struinen waren. Ik heb geen idee wat ze zeiden, ik moest gewoon even naar de wc.
Het is op het moment het natte seizoen, en ik ben op heel wat plekken in de wereld geweest waar het tropisch en vochtig is maar zoals het hier in het noorden/noord-westen is, heb ik het nog nooit meegemaakt. Het zweet loopt van mijn rug in mijn bilnaat tot mijn enkels.
Het strand en het water ziet er prachtig uit maar je kunt niet zwemmen door de vele kwallen. En dan niet van die kwallen in Nederland wat een beetje brand en je kunt weer door, nee! Kwallen die steken waarbij je in het ziekenhuis beland. Toch zie je sommige mensen zwemmen en probeer je ook een duik te nemen, en dan, wat blijkt, er zitten ook krokodillen! Dus als je niet voor kwallen uit moet kijken zijn het wel krokodillen. En zoutwater krokodillen blijken nog eens veel gevaarlijker dan zoetwaterkrokodillen!
Ik sprak een aboriginal, zwerver, en hij had net een paar vissen gevangen bij de mangroven, die hij in zijn pan gooide op zijn gaspitje. Ik vroeg hem of het niet gevaarlijk was met de krokodillen. Hij zei: “Nee, je moet wel uitkijken maar het is vooral gevaarlijk bij hoog tij.” Of was het laag tij? Ik weet het niet meer. Hoog of laag tij, bij de mangroven blijf ik in ieder geval helemaal weg.
Ik ben ondertussen een maand vol op aan het solliciteren wat nog weinig tot niets oplevert. Je bent een beetje beperkt hier want de volgende stad is 2000km verder. Over een paar maanden krioelt het hier echter van de toeristen dus ik ben erg benieuwd wat dat brengt. Nu probeer ik elke dag wat te sporten (hardlopen en mountainbiken, jaja, ik heb een mountainbike gekocht!), schelpen te zoeken, te solliciteren en te skypen. Klinkt toch eigenlijk niet slecht. En anders maak ik gewoon een ander plan…
Genoeg gemopperd. Ik heb een aantal geweldige weken gehad en ik weet niet waar ik moet beginnen. Zoveel te vertellen. Dus ik bereid je vast voor dat het weer een heel verhaal is en neem het je niet kwalijk als je afhaakt 😉
Ik was blij verrast toen ik 1 februari een telefoontje van Ray kreeg dat ik hem kon ophalen in Port Lincoln en zijn weken op de tonijnboot erop zaten. Ik heb nog geweldige dagen gehad met de familie van Ray. Ik had niet in een warmer bad terecht kunnen komen!
En ik heb zelfs nog een paar keer met de dolfijnen gezwommen!
Ik moet zeggen dat Australië me wel heeft verrast. In de positieve zin maar ook in negatieve punten, wat natuurlijk elk land heeft. Het voelt een beetje Amerikaans, western. We zijn door sommige plekken gereden waar het echt leek of je 100 jaar terug in de tijd ging en de cowboys nog door de lege straten lopen. De meeste Australiërs zijn echt super vriendelijk en hun accent vind ik geweldig! Ik neem al wat van de Australische taal over. Mijn buurman in het caravanpark roept elke ochtend: ‘Hey Sistah!’ De Australiërs komen zo positief, relaxt en vriendelijk over. En we hebben wat afgezwaaid naar andere auto’s die we tegenkwamen tijdens het rijden.
We zijn door ‘the red centre’ en het noorden gereden in het natte seizoen wat ons wat heeft beperkt in plekken die we wilden bezoeken maar wat ons eigenlijk heel veel gave avonturen heeft opgeleverd en ik totaal geen spijt heb dat ik op die plekken ben geweest in het natte seizoen.
Op 17 februari zijn we vertrokken vanaf Whyalla naar Broome waarbij we eerst naar Darwin moesten om wat dingen voor Ray’s werk te regelen en daarna natuurlijk een aantal tussenstops hebben gemaakt.
En je denkt natuurlijk waarom heeft het nog zo lang geduurd voor we naar het noorden zijn vertrokken? Nou, we vertrokken 9 februari naar Adelaide met het idee daar een paar dagen te blijven, te duiken, door de wijngaarden te rijden, te rotsklimmen in een nationaal park en omhoog te gaan naar Darwin. Het duiken was gelukt. Maar daar hield het wel mee op…
De dag voordat we gingen duiken hadden we al onze duikspullen bij elkaar verzameld van verschillende duikshops en we stonden de volgende dag om 6.00u op om naar Rapid Bay te rijden voor onze duik. Ray, ik en de broer van Ray. We kwamen aan bij Rapid Bay, het was wat frisjes, ik keek in het water en over de oude en nieuwe Jetty (waar we zouden gaan duiken) en ik dacht: ‘Dit ziet er niet uit zoals ik mijn duiken gewend ben, tropisch, hagelwit strand en het koraal is al te zien vanuit het strand.’ Het leek wel of ik terug in Nederland was met de grauwe zee.
Maar eenmaal onder water was het een paradijsje. Ik had nog nooit zoiets gezien. De pilaren van de oude jetty zaten vol met koraal, het krioelde van de prachtige tropische vissen en de zon scheen tussen de pilaren door wat het een magisch effect gaf! We zouden 2 verschillende duiken maken maar we waren zo gefascineerd door de duik dat we nog een keer dezelfde duik maakten. En toen zagen we ze: de leafy seadragons! Dat was zoooo bijzonder! Wat een prachtige beesten. Het zuiden en westen van Australië zijn de enige plekken waar je ze in de wereld kunt zien. Wat een geluk! Er waren er zelfs 2 bij elkaar.
Ik kan niet wachten om weer meer te duiken! Ik heb een paar weken geleden mijn Advanced diver behaald en ben nu bezig met mijn rescue diver om uiteindelijk divemaster te worden en eventueel te kunnen werken als divemaster. Ray is een duikinstructeur dus dat is super handig. Oké ik dwaal af..
Na de duik namen we even een andere afslag om naar het Mponga reservoir te gaan. Even een foto en toen ik terug liep naar de auto zag ik vloeistof uit de auto stromen, en niet een beetje, het spoot er bijna uit! Ik zei: ‘Uh Ray, er komt wat onder uit de auto’. En daar stonden we dan… 1,5 uur van Adelaide. Ik kon mijn vrienden weer bellen, de RAA. Ze waren er gelukkig snel maar hij constateerde meteen dat het olie was en we zo niet verder konden rijden. We hadden een takelwagen nodig. Tsja, daar had hij niet voor langs hoeven komen. We moesten even wachten omdat de takelwagen uit Adelaide moest komen maar ik ben toch zo blij met de RAA
Tijdens het wachten werden we gebeld door een andere broer van Ray. Moeders was gevallen, had haar heup gebroken en werd met de Flying Doctors naar het ziekenhuis in Adelaide gevlogen. Om een lang verhaal kort te maken: daarom is dus onze trip vertraagd, hebben we dagen lang in het ziekenhuis gezeten bij moeders en werd ondertussen de auto gemaakt. Toch heb ik me goed vermaakt die dagen. Bijna dagelijks mountainbiken door het park van Adelaide was zeker het hoogtepunt. Het park is enorm, prachtig en de kaketoes vliegen je om te oren. Kaketoes! In het wild! In een enorme stad! En als je geluk hebt zie je een koala in de boom.
(Foto Koala Adelaide, volgt)
17 februari was dus ons vertrek. Ik kon echt niet wachten om te gaan. Hier keek ik zo lang naar uit.
We hebben dagen nodig gehad om alles een plekje te geven in de auto en met een auto vol geladen gingen we op pad.
Zie onze eerste mascottes in de auto. We gaan een verzameling houden tijdens het reizen.
Onze eerste stop: Coober Pedi. Coober pedi is een mijndorp waar ze Opal winnen. Ik heb nog nooit zo’n bizar dorp gezien. Mensen leven onder de grond aangezien het daar zo heet is. En in Coober pedi moest je weer voor iets anders uitkijken:
Er was bijna niemand op straat, en de huizen boven de grond hadden allemaal een vreemd tintje, vol met oude verroeste auto’s, een vreemde manier van kunst in de tuin en er stond zelfs een gedeelte van een ruimteschip. Ik denk dat je een beetje gek moet zijn om daar te kunnen wonen of dat je gek wordt als je er woont, maar ik vond het wel een geweldige ervaring. De volgende dag zijn we zelf de heuvels in gegaan om opal te zoeken, en weetje wat, met resultaat! Dan wel hele kleine stukjes opal maar het is zo verslavend als je iets vindt!
Ondergronds kerkje
Ik had daar uren kunnen blijven, wel dagen, maar we gingen door naar Uluru, Ayers Rock, het icoon van Australië. Ik kan je vertellen, het is echt heel bizar en onwerkelijk om hier te rijden. Je kunt honderden kilometers rijden over de enige snelweg van het midden van Australië en gewoon niemand zien! Er rijden vrachtwagens met 4 (!!!) opleggers en zo nu en dan kom je een tankstation tegen in the middle of nowhere omdat je anders gewoon het volgende dorp of stadje niet haalt. We zagen heel wat verlaten auto’s langs de weg. En je moet opletten voor kangoeroes, koeien, Emoes en wilde paarden en op sommige plekken zelfs, ja je gelooft het of niet, wilde kamelen! Wie had dat gedacht, in Australië.
We kwamen tegen de avond aan toen we Ayers Rock in de verte zagen. Via Wiki Camps en een gouden tip op het internet vonden we een afgelegen kampeerplek waarvoor je een aantal kilometer van de weg af moest door de zandduinen. Het was even glibberen door het losse, rode zand maar het was het zo dubbel en dwars waard! Ik weet zeker dat we de beste plek ooit gevonden hadden! Toen ik ging plassen in de bush werd ik nog even gewaarschuwd voor spinnen en slangen, bedankt Ray.
We hadden een goede wijn gekocht in Adelaide en hadden elkaar beloofd deze te drinken met het uitzicht op Ayers Rock. Dus zoals afgesproken:
’s Nachts werd ik gewekt door een Ray in paniek: “Charlotte, we moeten nu alles inpakken en vertrekken!!!” Ik schoot wakker en hoorde de zware regen en onweer. Met mijn slaperige hoofd zei ik: “Ray, maak je geen zorgen, er is niks aan de hand, ga maar weer slapen…” en ik draaide me weer om. Maar ik had hem nog niet eerder zo in paniek gezien en hij herhaalde zich nogmaals, met extra nadruk op NU! Toen ging alles in sneltrein. In de stromende regen pakten we de luifel en de tent in en mochten we van geluk spreken dat we niet op iets gevaarlijks stapten. Daarna was het nog even spannend. Er zijn dus een paar risico’s met de auto: Dat je vast komt te zitten in het losse zand, maar dan nu door modder en dat de hoofdweg onder water zou komen te staan (daar waarschuwen ze je elke keer voor met borden). We wisten onze landrover veilig op de snelweg te krijgen na wat billenknijpen en we reden zo’n 50 kilometer tot we een parkeerplaats langs de weg vonden waar wat andere backpackers waren. We konden er achteraf, toen we weer hoog en droog in onze daktent lagen, om lachen maar het was wel echt even spannend.
Ayers rock is spectaculair. Ik dacht eerst even: wat is er nu zo bijzonder aan een rots, maar het heeft echt wel iets heel bijzonders, ik kan het moeilijk omschrijven. Ik kan me goed voorstellen dat de Aboriginals het een spirituele plek vinden.
We maakten nog even een detour naar de Olgas, wat bijna net zo spectaculair is als Ayers Rock maar waar je nooit iets over hoort.
We waren net op tijd bij de eerste benzinepomp na Ayers Rock toen het lampje al een tijd aan het branden was.
We namen nog wat tussenstops:
Devils Marbles
We hadden twee dagen rijden nodig om Darwin te bereiken, maar gingen meteen door naar Litchfield National Park. Litchfield is één van de minder bekende parken maar oh zo spectaculair. Van de ene waterval kom je in de andere waterval. Er was alleen één dingetje. Je mocht er niet zwemmen ivm de stroming ennnnn…. Krokodillen.
Het water was te hoog waardoor de krokodillen de watervallen en poelen kunnen bereiken. En ik kan je vertellen, het is behoorlijk frustrerend dat het zweet over je lichaam gutst en je langs een heerlijk koele waterval staat of poel en je niet kunt zwemmen.
Ik kon het toch niet laten, toen het zweet over mijn rug stroomde, om met mijn kleren en al een poel in te gaan wat zo ondiep en klein was dat we ons niet konden voorstellen dat daar krokodillen konden komen.
We liepen terug naar de auto en terwijl ik net mijn zeiknatte korte broek over de bullbar van de auto hing, kwamen de rangers van het park voorbij: “Hebben jullie net gezwommen? Want dat is verboden en gevaarlijk nu.” “Nee nee, het was heel verleidelijk maar we weten dat het nu niet mag.”, zeiden we terwijl het water nog van mijn haren drupte.
Maar wat hier dus zo geweldig is, is dat je voor 13 dollar kunt kamperen in het nationaal park 200 meter van de watervallen af. De toilet en douches zijn nog eens luxe ook en we waren er als enige met een ander koppel. De tweede nacht in Litchfield NP kwam een wallaby ons begroeten tijdens ons ontbijt en hupste heel relaxed langs ons af. We zagen zelfs dat hij een Joey in de buidel had!
(Vindt de andere bezoeker in de foto)
De rangers in het park raadde ons aan om naar de Cascades te lopen waar dus gewoon helemaal niemand was! Een plek waar je WEL mocht zwemmen. Wat was dat genieten! In het droge seizoen blijkt het park dus echt overvol te zijn dus ik was blij.
De volgende stop was het Kakadu Nationaal Park. Een populair park maar er was op dit moment veel gesloten ivm het natte seizoen. Wegen zijn onbegaanbaar en zoals in Litchfield, veel croc-alerts.
Maar dat maakte het zeker niet minder mooi. We zagen een aantal wilde dingo’s, zelfs één over onze camping lopen en deden in de avond voor zonsondergang onze eerste echte toeristische activiteit: de Yellow River Cruise. Ik heb genoten! Ray had dezelfde excursie gedaan toen hij hier was in het droge seizoen en zag tientallen krokodillen maar nu was alles overstroomd en net zo bijzonder. Wel moeilijker om krokodillen te vinden maar we vonden ze! We kregen de instructie je arm niet buiten boord te hangen of niet over de railing te hangen. Bedankt, goed advies…
Termietenheuvel
Je moet hier dus rekening houden met wegen die overstromen...
Het bord beschrijft dat ze waarschuwen om niet naast de weg te gaan staan omdat de krokodillen eruit kunnen springen. Bizar of niet?
Dingo!!
Na Kakadu NP zijn we een aantal dagen in een hotel gebleven in Darwin. Want na een tijdje kamperen en stinken in je tent is een bed, airco en een wasje wel heel gewenst en luxe!
We hadden elkaar voor onze trip beloofd dat we het tegen elkaar moesten zeggen als we gingen stinken en ja, we hebben het tegen elkaar moeten zeggen.
Darwin is een interessante stad. Ik weet niet hoe ik dit voorzichtig zeg, maar het gedrag van veel Aboriginals is anders als ik me van tevoren had voorgesteld. We zijn op prachtige plekken geweest in Darwin op de mountainbike met de mooiste zonsondergang ooit en toen we door een park terug fietsten in de schemer fietste ik eerst bijna over een Aboriginal die voor pampus lag op het fietspad (ik schrok me rot!), vervolgens kwamen we een groepje Aboriginals tegen die aan het schreeuwen waren tegen iemand in een jeep en schopten tegen de auto en gooiden hun drinken ertegen en vervolgens kwamen we een politieauto tegen waar een Aboriginal op de achterbank opgesloten zat en aan het schreeuwen was: “Hey F*ckface! F*ck youuuuuu!! F*ck youuuuu!!!” En dit gebeurt dus niet alleen ’s avonds, ook overdag. Het is jammer om te zien dat het in veel plekken een groot probleem is. Er wordt in het noorden zelfs speciale benzine verkocht wat niet gesnoven kan worden en je ziet borden in vele dorpen wat aangeeft dat het alcoholvrije gebieden zijn. Heel triest om te zien…
In Darwin keken we de film Wolf Creek. Voor wie hem nog niet kent, het gaat over een ziekelijke seriemoordenaar in, jawel, Wolf Creek Australië die backpackers vermoord. Gebaseerd op een waargebeurd verhaal. Waarom? Waarom kijk ik zo’n film als we nog een week kamperen langs de weg te gaan hebben?!
Na Darwin hebben we nog een stop gemaakt in Katherine voor de Katherine Gorge. Een super mooie wandeling naar een nog spectaculaire waterval.
ussen Darwin en Broome is niet veel te zien, dus wilden we de eerste dag kilometers maken. We hadden 1600km te gaan om in Broome te komen. We reden tot 1.00u ’s nachts door en hebben de grootste donder en bliksemstorm ooit meegemaakt. We konden echt geen hand voor ogen zien, het was pikkedonker en de bliksemschichten vlogen ons om de oren. We zaten midden in de storm…
Toen we eindelijk uit de storm kwamen en weer wat gekalmeerd waren zagen we het bordje: ‘Wolf Creek, 130km’. “Wil je naar Wolf Creek?”, vroeg Ray. “nee joh, dat is 260km van de route af voor alleen een paar uur slapen”, zei ik heel stoer. “Klopt, dan gaan we verder”, zei Ray. Oke, gelukkig! Ik had toch nog de film in mijn achterhoofd met Mick Taylor!
Boab tree.
De volgende dag stonden we vol goede moed om 5.30u op toen de zon net op kwam en waren we om 6.00u al op pad. We hadden zo’n 100km gereden toen we een parkeerplaats zagen waar we wilden picknicken om te ontbijten. Op het moment dat we de auto afzette begonnen we iets te ruiken. Motorkap open en samen snifte we rondom de auto. Ik zei: “Ik zie en ruik echt niks aan de buitenkant” en checkte het van binnen nog eens. Op dat moment begon er rook onder het stuur uit te komen. Ik schreeuwde naar Ray: “BRAAAAAAAND!! ONDER HET STUUR!” “PAK DE BRANDBLUSSER!” riep Ray. Wonder boven wonder had de zus van Ray die ons gegeven. Ik gooide de spullen uit de auto die boven de brandblusser lagen en terwijl Ray aan het blusser was trok ik meer belangrijke spullen uit de auto. We zagen geen rook meer. Nu was heel de bestuurderskant bezaaid met wit poeder. Maar de brand was geblust! Mijn god, wat was ik geschrokken.
Wat nu? “Heb je bereik?”, vroeg Ray. Ohhhh laat hopen dat we deze keer wel bereik hebben… Mijn scherm liet zien: Only emergency calls. “Nee, geen bereik.” Oke, we waren een paar 100 meter van de snelweg af en 100km van het eerst volgende kleine dorpje. Maar we moesten eerst even kalmeren. Althans, ik. Zowel de auto als ik moesten even afkoelen. Dus Ray ging ondertussen even de olie bijvullen (dat moesten we al heel lang checken en hadden we nu toch tijd voor), we aten een ontbijtje, en maakten daarna een plan. Er waren een aantal kabeltjes doorgebrand onder het stuur en Ray trok per ongeluk iets los. Mocht dat waarschijnlijk nu de perfecte oplossing zijn geweest. Maar dat wisten we natuurlijk nog niet. We hadden besloten om toch aan te rijden. Met de klep onder het stuur open, ik met de brandblusser in de hand en mijn hoofd zowat tussen de benen van Ray om te kunnen ruiken en zien of het draadje weer zou beginnen te smeulen of branden. Wonder boven wonder bereikten we het dorpje na 100km. Maar ook daar hadden we geen bereik! Broome was nog 500km te gaan. En als we 100km kunnen rijden kunnen we ook vast wel 500km halen. Dus dat was dat. We kwamen zwetend en stinkend in Broome aan en met een wit interieur, maar wat was ik blij dat we het zonder kleerscheuren bereikt hadden.
Mensen, laat dit een les zijn, zorg dat je ALTIJD een brandblusser in je auto hebt! Anders was ons ‘huis’ in vlammen op gegaan!
We hebben een week gekampeerd tot Ray een aantal dagen op de boot ging om te driftduiken op de parelboot.
Ik zal dus heel snel vertellen hoe het er een beetje aan toe gaat met de parels, omdat ik er zo enthousiast van word. Broome is 200 jaar geleden ontstaan omdat ze de mother of pearl (parelschelp) gebruikten om knopen van te maken. Het is zo dat maar 1 op de 10.000 parelschelpen een parel in zich heeft. Slimmeriken hebben bedacht om het proces van het ontstaan van een parel in de schelp na te bootsen door er een plastiekje in te stoppen waardoor er een irritatie in de schelp ontstaat. Die irritatie wordt steeds groter en wordt dus de parel. De irritatie is de parel (je zou dus kunnen zeggen dat ik soms een parel ben). Wat ze hier doen, driftduiken, doen ze nergens anders op de wereld en er zijn maar 8 of 10 driftboten. De driftduiker gaat 8-10 keer per dag een uur onder water en wordt vooruit getrokken door de boot. 8 duikers duiken langs elkaar en moeten met de hand de schelpen verzamelen. De schelpen worden vervolgens door een andere boot in elementen geplaatst en gaan naar een farm ergens hoog in het noorden, heel afgelegen waar de condities van de zee en de lucht het beste zijn. Een paar jaar later worden de parels uit de schelpen gehaald. Fascinerend toch? Er zijn maar zo’n 30-40 driftduikers in de wereld en daar heb ik er één van: Ray!
Dat maakt Broome dan wel weer bijzonder. En ik hoop zo dat ik op één van de boten kan gaan werken!
Gisteren was ik het strand op gereden en er waren heel veel andere 4 wheel drives. Ik zat op de bullbar van de auto en dronk een biertje terwijl ik aan het kijken was naar de zonsondergang, de mensen die na hun werk hun auto op het strand parkeerden, hun stoeltjes en een fles wijn eruit haalden en de mensen die hun honden aan het uitlaten waren. Eigenlijk is dat toch wel het ultieme genieten, niet? En op zo’n moment is Broome eigenlijk zo slecht nog niet….
25-03-2018
De rest van de foto's volgen. Het is een uitdaging om goede WiFi te vonden en een uitdaging om de foto's te downloaden vandaar is mijn blog later gepubliceerd. Er volgt snel een nieuw bericht want er zijn vorderingen!
Tot snel!