Kansen komen wanneer je het niet verwacht

Jeetje, alweer 4 maanden in Broome… We dachten hier nog een paar maanden te blijven maar afgelopen maandag kregen we te horen dat het werk van Ray erop zit. Niet wat we wilden horen maar het is wat het is. Dat betekent dat we niet meer veel te zoeken hebben in Broome en het weer tijd is om te vertrekken. Ook al moet ik bekennen dat er in het kleine afgelegen Broome nog zoveel te doen en te ervaren is. En steeds komen er meer kansen op tafel en mooie mensen waar je een goede band mee creëert. Zelfs de eigenaren van de tours. Maar Broome is ook een plek waar je niet te lang wil blijven hangen anders kom je hier nooit meer weg. En ook hier kom je snel in de dagelijkse sleur (maar dan met het strand om de hoek) Dussss… plannen zijn weer wat gewijzigd en we vertrekken dus vroeger dan we dachten, volgende week om precies te zijn. En uiteindelijk, verandering houdt het leven interessant. Er is altijd een tijd van komen en een tijd van gaan. Of dat nu een paar maanden eerder is of niet.

Terwijl ik aan het werk was in het resort zag ik een gemiste oproep en een voicemail. Het bleek van Kimberley Quest te zijn. De Kimberley Quest is een luxe charterboot (max. 18 gasten) die door de Kimberley trekt. De Kimberley is een gebied in Australië, 3x groter dan Engeland met nog geen 40.000 inwoners. De Kimberley is één van de laatste gebieden in de wereld zo afgelegen, onbereikbaar en onaangetast.

Werken op één van zulke boten was een droom die ik had sinds ik vorig jaar in Broome aankwam.

Zoals ik in eerdere blogs liet weten heb ik zoveel sollicitatie brieven gestuurd, vorig jaar, dit jaar, maar zonder resultaat. Ze willen allemaal dat je een STCW hebt, een veiligheidscursus om op een boot te werken met een waarde van maar liefst AUS $2000,-, zo’n €1200. Nee, dat was ik dus niet van plan om te doen zonder te weten of dit echt zou zijn wat ik wilde doen. Ik heb al de bedrijven zo vaak achterna gebeld met de hoop dat er toch een kleine kans was dat ik op gesprek zou kunnen komen. Zonder resultaat.

Dus zo’n 1,5 maand geleden kreeg ik ineens een telefoontje van de Kimberley Quest. Of ik op gesprek wilde komen. En ook al had ik het nog steeds goed naar mijn zin in het resort met het verkopen van tours, daar kon ik geen nee tegen zeggen.

Dus zoals gezegd, ik op gesprek. Een paar dagen later mocht ik op een tweede gesprek om te schipper te ontmoeten. Ze zouden me op het strand ophalen met een klein bootje en me naar de grote boot brengen. Maar wat bleek, je werkt 4 weken, elke dag en dan ben je 2 weken vrij. Niet zo’n ramp, maar ik zou Ray mogelijk 2 maanden niet zien en ik wist dat we nog maar een paar maanden te gaan hadden. Ik wilde de tour desk in het Resort niet teleurstellen en ook de Kimberley Quest niet dus ik was eerlijk en liet ze weten dat het voor die 2 trips mogelijk niet waard is. Dus ik zei nee (met een lichtelijke steek in het hart) en bleef elke dag op mijn fietsje naar het resort fietsen om in de tour desk te werken.

Een maand later kreeg ik dat telefoontje waarin de Kimberley Quest me vroeg of ik niet een 8 daagse trip wilde doen dat in 2 dagen zou vertrekken. Ik was door het dolle heen en ik vergat zelfs wat ze daarna zei over waar we naartoe zouden gaan. Maar toen ik weer op aarde geland was realiseerde ik me dat ik 5 dagen moest werken en ik die met geen mogelijkheid vrij zou kunnen krijgen.

De volgende dag was ik het alweer bijna vergeten. Tot..... een collega (één van de twee collega’s die ik heb) me vertelde dat ze 9 dagen aan het einde maand vrij wilde zijn maar meer uren wilde maken de komende weken. Of ze niet een paar dagen van me over zou kunnen nemen. Daar was ik in eerste instantie niet zo blij mee, want ook ik wil mijn uren maken. Maar………

“Ho, stop! Wacht eens even. Hoor ik dat goed? Jij wil een paar dagen van me overnemen? Dan weet ik het goed gemaakt, jij werkt voor mij, ik werk extra dagen voor jou.” Ineens werd het idee om op de Kimberley Quest te werken nog niet eens zo onwerkelijk. Zo gezegd zo gedaan, de onderhandeling duurde niet lang en binnen een half uur was ik weer aan de telefoon met de Kimberley Quest, 2 dagen later haalde ik mijn werktenue op en tekende ik mijn contract. Op dat moment werd me pas duidelijk welke trip we zouden maken. En ik kon het niet geloven! Het waren tussenstops naar de plekken waar niet veel mensen geweest zijn en het zo hoog op mijn bucket list stond. En om het nog belachelijker te maken, ze vertelde me dat ik aan het einde van de trip met een helikopter (!!!!) van de boot af gevlogen zou worden en over de Mitchell Falls zou vliegen en vanuit Mitchell Plateau terug naar Broome gevlogen zou worden. Oh mijn god, dit wist ik niet. Ik kon mijn oren niet geloven! Ik heb nog nooit in een helikopter gezeten. Laat staan over één van de meest afgelegen watervallen in Australië. Wat een gelukspoeperd.

Ze vertelden me dat het maar eens in de zoveel jaar gebeurd dat een medewerker ingevlogen wordt. De reden was dat één van de meiden op de boot naar een begrafenis moest.

Ik realiseerde me dat deze trip gewoon precies op het juiste moment kwam. Ik had een paar shitweken achter de rug, problemen in het huis dat we gingen verlaten, veel stress met het vinden van een nieuw huis, wat problemen op het werk etc. Het leek of het zo had moeten zijn…

En zo werd ik met een big smile van oor tot oor na dat gesprek direct op het strand gedropt om mijn 8 daagse trip te starten.

De route is met pen aangegeven.

Ik werd opgehaald in een klein bootje vanaf het strand en ik zag de grote boot in de verte. Ik had de boot nog nooit gezien. De drie hosties die elkaar elke 2 weken aflossen stonden me op te wachten en hadden me geen warmer welkom kunnen geven. Ik voelde me meteen thuis op die boot. Wat een top meiden.

We hadden veel te doen want we moesten het eten op de boot laden, de hele boot poetsen, kamers klaarmaken alles moest er tip top uit zien voordat de gasten zouden komen. Ik moet zeggen, ik was zo zenuwachtig toen de gasten bijna aankwamen maar ik had er zo’n zin in!

Om een kamer op deze 8 daagse cruise te krijgen moet je flink in de buidel tasten. De ‘goedkoopste’ kamers zijn AUS $11.000,- pp, zo’n €6700 . Voor de duurste kamer betaal je AUS $15.000,- pp, zo’n €9000. En dan nog niet te noemen wat ze extra betalen voor die helikoptervlucht!

Er kwamen dus gasten aan boord met zowat allemaal heul veul geld, 16 om precies te zijn.

Maar er was ook een super lief oud vrouwtje waarvan de man ernstig ziek is, die jaren en jaren gespaard had om deze trip te kunnen maken omdat het altijd haar droom was om deze plekken te bezoeken. En toen de gasten aankwamen zag ik Dianne, ik herkende haar meteen aan haar blouse die ze aan had. Dat was de blouse die ik haar had verkocht in de resort shop een paar dagen terug nadat we samen een gezellig praatje hadden gemaakt in de shop. Wat een toeval! We moesten er allebei om lachen.

’s Avonds, de eerste nacht in mijn bedje, na zo’n 13 uur werken was ik dus echt niet moe. Ik luisterde naar het ronken van de motor van de boot en werd op en neer gewiegd, wat voelde ik me toch happy. Dit was weer precies het gevoel dat ik vorig jaar had toen ik op de boot werkte. Wat hou ik van dat geluid en de deining van de zee die je in slaap wiegt.

We waren met een crew van 6: 2 deckies, 2 hosties, de schipper (de eigenaar) en een kok.

Ik moest er even inkomen. Want ook al was iedereen vrij relaxed, je hoort je toch aan een bepaalde luxe standaard te houden, in serveren, je kleding, alles opdekken, de kamers etc. En als ik mijn zwarte broek aan had, had ik eigenlijk mijn beige broek aan moeten hebben, had ik mijn beige broek aan, moest ik eigenlijk mijn zwarte aan hebben. Maar het is geen ingewikkelde wetenschap dus al gauw leerde ik.

Kelly, de andere hostie was zo’n topper en ze beloofde me dat ik mee zou mogen op zoveel mogelijk excursies. Soms moesten we mee om de oudjes door het ruige terrein te leiden maar ik mocht ook een paar keer mee waar ik amper mee hoefde te helpen.

Dag 2 mocht ik dan ook meteen na onze werkzaamheden mee op pad naar een zoet water meertje, genaamd Crocodile Creek, waar we konden zwemmen. Zo’n naam geeft je nou niet echt een heel zelfverzekerd gevoel om een duik te nemen in een gebied waar het stikt er van de zout water krokodillen en haaien. Er zijn zelfs een aantal mensen gedood door een krokodil in de afgelopen jaren. Geen kattenpis. De zout water krokodillen zijn enorm territoriaal en vallen daarom vaak ook aan. Ik liet de twee deckies het eerste in het water springen. Ik keek samen met de gasten af of de kust veilig was.

Naast het interessante wildlife is er een verschil in hoog en laag water tij van zo’n 11 meter 2x per dag wat het varen door deze gebieden uitdagend maakt. De schipper had dus elke dag een flinke taak om alles zo te plannen dat we niet zouden stranden met de kleine bootjes als we op excursie gingen. Maar het verschil in hoog en laag water maakt die gebied dan ook weer enorm bijzonder.

De boot heeft trouwens 3 kleine bootjes en een snelle boot achter de boot hangen, zodat we de meest afgelegen plekjes kunnen bezoeken aan land.

Einde van de dag, terwijl de zon langzaam onder ging, mocht ik weer mee op excursie voor een trip naar de Horizontale watervallen. Ik ben er nu 3 keer doorheen gevaren en 6 keer overheen gevlogen en nog steeds kan ik niet geloven hoe bijzonder het is. Elke keer kijk ik weer mijn ogen uit.

Na een enerverende echte eerste dag op de boot konden we om 20.30u naar bed nadat we om 5.30u begonnen waren. Maar geloof het of niet, ik zat nog vol met energie. En zo ging het zowat elke dag. Meeste dagen werkte ik 15 uur (incl. de geweldige tripjes, dus mag niet klagen) maar ik genoot gewoon van elk moment. De dagen konden niet langer duren voor me.

De dagelijkse bezigheden waren het ontbijt klaarmaken, kamers opruimen en poetsen, lunch serveren, de gasten serveren gedurende de dag en tijdens het diner, afwassen, afwassen, afwassen ennnnnn mee op excursies!

Einde van dag 2 vertelde de deckhand me dat een hostie een keertje om 4.00u ’s nachts opstond omdat haar telefoon de tijd automatisch veranderde terwijl ze over een tijdzone aan het varen waren gedurende de nacht. Das niet slim.

Dag 3… mijn wekker gaat om 5.45u. Om 6.15u ben ik in de keuken en zet ik het ontbijt op. En het duurde en het duurde maar niemand kwam, het was verdomd rustig. Ik kijk op het kleine miniklokje op de vriezer en ik zie 4.45u. Dat kan niet kloppen. Sinds wanneer doet die klok het niet meer? Ik ga nog even door met m’n werk tot het kwartje viel… Jep, het gebeurde mij dus ook….

Die dag kon ik weer mee op excursie en varen we met de Kimberley Express (fast boat) door een prachtige kloof, zien we Aboriginal art op de meeste onbereikbare plek (God, hoe doen ze dat toch?) en terwijl de rest van de omgeving droog was kwamen we aan het einde van de kloof hoekje om en leek het wel ineens een oase, palmboompjes die er groeiden, super super groen, echt prachtig!

De schipper van de boot is zo’n flapdrol, ik kon er goed mee opschieten. Hij vertelde heel educatief dat waar we aan land gingen, aan de andere kant van de heuvel, wel eens krokodillen liggen. Hey, bedankt kapitein! Dat was precies de plek waar we na de duik in het zoetwater onze picknick op gingen zetten. Het meertje was niet ver maar het was toch een best uitdagende hike. Zeker voor die oudjes aan boord. Er was één man van 90 (!!!) aan boord die we met elke stap zowat moesten helpen, nee dit was geen goed idee. We verloren hem geen moment uit het oog tot onze schipper het even van ons over nam. Toen de hostie me net aan het zeggen was dat ze zich zorgen maakte om de oude man zagen we hem om de hoek op de grond liggen. Flinke crêpe op z’n achterhoofd en het bloed druppelde door zijn hoed in zijn nek. Ik maakte me behoorlijk zorgen om deze vriendelijke vriend die zich naar mijn idee groot hield. Toen ik de eerste hulp kit opende van de fast boat was ik onder de indruk maar teleurgesteld. Enorm veel spullen wat ik behoorlijk georganiseerd vond, maar zo oud, ze plakten aan elkaar en net niet het gerei wat ik nodig had. Dus provisorisch kreeg hij een hoofdband om en konden we terug naar de grote boot. Als er iets medisch gebeurt kan de Kimberley Quest de Royal Flying Doctors bellen voor advies en hulp en mocht het echt ernstig zijn vliegen ze met een helikopter in. Maar na beraad tussen de gast, de schipper en mij maakten we de conclusie dat het niet nodig was.

Zo kon ik toch nog even mijn medische skills uitoefenen! Het blijft er toch in zitten he.

Toen we terug gingen naar de boot konden we nog geen 30 meter van onze picknickplek een Krokodil spotten!

Dag 4 gingen we naar Montgomery Reef. En oh mijn god, dit wilde ik zo graag zien! The Kimberley zit vol met natuurpracht en natuurwonderen. Terwijl ik binnen aan het werken was zag ik door de raampjes van de boot dat we aangekomen waren bij Montgomery Reef. Montgomery reef is een enorm rif dat blootgesteld wordt aan de zon zodra het laag tij wordt. Je kunt toch niet geloven dat zo’n rif kan overleven? Het stikte er van de vogels, enorme schildpadden, haaitjes, vissen. En het water stroomde van het rif af wat overal om je heen een waterval creëerde.

Die avond klom ik op het helideck (een helideck!!!) en staarde ik naar de sterren met een muziekje op. Ik kon het gewoon nog steeds niet geloven. ‘Wat ben ik een gelukspoeperd’, dacht ik continu.

Dag 5 mocht ik weer mee op excursie naar Kuri Bay, de plek waar Paspaley Pearls (waar ik vorig jaar voor werkte) een parelfarm heeft. Die avond maakten we ons klaar voor een kampvuur tijdens de zonsondergang op een afgelegen strandje.

Dag 6 gingen we naar de King Cascades. Ik had er eigenlijk alleen maar ooit van gehoord hoe mooi het was maar toen ik het zag kreeg ik kippenvel! We kwamen zo dichtbij de waterval met de boot dat ik de muur bijna kon aanraken. Dat was precies de plek waar een aantal jaren geleden een Australische model door een krokodil gedood was. Beetje luguber, maar ik was dat al gauw vergeten toen we weer een hike maakten naar de King Cascades hoger op waar we wel konden zwemmen.

Dag 7 hadden we flink wat werk te doen want we moesten ons gaan voorbereiden op de helitransfer. Want alsof het nog niet genoeg was, ik zou met een helikopter van de boot gevlogen worden en dan met een klein vliegtuigje terug vliegen naar Broome. En dat was precies hoe de gasten van de boot af zouden gaan en de nieuwe gasten op de boot zouden komen. Er was veel voor te bereiden om alles tiptop in orde te hebben als de nieuwe gasten aan boord zouden komen.

Ik kon niet geloven hoeveel alcohol we aan boord hadden voor de nieuwe gasten, die ze zelf vooraf besteld hadden. Voor 8 dagen! De nieuwe groep bleek een privé groep te zijn. Dat zou wat worden.

Ook al hadden we veel werk te doen die dag, Kelly liet me weer op excursie gaan. Wat een lieverd. En het was weer zo spectaculair.

Continu terwijl ik op de fast boot zat genoot ik van het natuurpracht, dacht ik hoeveel geluk ik heb om hier te zijn en kon ik het nog steeds niet geloven. We zien weer een aantal krokodillen en de schipper gaf nog even het verzoekje dat ik wel langs de krokodil kon gaan staan voor een foto. “Waarom niet Jeff, het is toch mijn laatste trip met jullie”, zei ik.

Het was de laatste avond op de boot en het was toch een dubbel gevoel. Ik wilde echt nog niet gaan. De trip was zo geweldig. We hadden zo’n leuke groep mensen bij elkaar, zo’n leuke collega’s op de boot en de schipper was een erg relaxte vent.

En van zo'n uitzicht vanuit je bedje kun je toch geen genoeg krijgen?

Een gast zei een keer in de vroege ochtend tegen me: “Charlotte, hoe komt het toch dat je altijd een lach op je gezicht hebt?” Hoe kun je dat niet hebben als je in een omgeving als dit bent, zei ik hem.

Die avond konden de gasten weer een keertje buiten aan de grote tafel eten en vroegen ze ons allemaal naar buiten te komen. We kregen een speech van waardering en ze gaven ons een goede tip. De woorden die ze ons gaven waren een kersje op de taart. What a trip of a lifetime.

Maar het was nog niet voorbij!

Dag 8. We hadden zoveel te doen. Ik zou om 11.30u de laatste helikopter vlucht nemen. De eerste gasten zouden om 10.00u aankomen en de ‘oude’ gasten zouden langzaam vertrekken. 3 helikopters werden ingezet om de mensen op te halen en aan boord te brengen.

Het was zo onwerkelijk. Terwijl ik als een dolle de kamers aan het poetsen was en tiptop in orde aan het maken was voor de nieuwe gasten hoorde ik de helikopter elk kwartier komen en gaan. Ik kon het af en toe niet laten om naar buiten te rennen en ze aan zien komen en vertrekken.

Het was hard werken, heel hard werken en om 11.20u was ik bijna klaar met de laatste kamer en rende ik naar boven om de helikopter op te wachten voor mijn vlucht. Snel gaf ik iedereen een dikke knuffel en met een big smile stond ik zo wat de springen in het wielhuis.

Daar was ie, mijn vlucht, mijn eerste helikopter vlucht. Het was echt zo mooi. Ik wist niet waar ik moest kijken.

De 30 minuten gingen zo snel voorbij. We landden op de Mitchel Falls plateau. En ik moest zo lachen om de arrivals en departure gate:

De piloot was de steward, het grondpersoneel en de vlucht attendant. Het was zo grappig om te zien. Het moment dat ik in het vliegtuig stapte met de laatste gasten van de trip was ik kapot, het was een prachtige vlucht maar ik kon mijn ogen niet open houden. Ik denk dat het er op dat moment allemaal uit kwam. En dat was alleen maar 8 dagen werken, laat staan 4 weken non-stop. Respect.

Dat gezegd, het was het allemaal dubbel en dwars waard, elke minuut, elke seconde.

Ik kan niet in de juiste woorden omschrijven hoe gaaf het was. Ik heb echt ten zeerste genoten van alles! Zelfs als ik met de pleeborstel door de wc aan het jagen was had ik een big smile op mijn gezicht. Ik heb er rimpels bij gekregen en niet van miserie of stress maar van de lach die ik er niet vanaf kreeg!

Eenmaal thuis heb ik 3 dagen nodig gehad om bij te slapen. Ik had geluk dat ik 2 dagen vrij was nadat ik terug kwam maar ik was nog steeds in de zevende hemel. Het voelde zo gek om weer thuis te komen. Je weet wel als je thuis komt na een vakantie en alles voelt als nieuw en je hebt het gevoel dat je iedereen wil vertellen hoe gaaf je vakantie was, zelfs een vreemde in de winkel.

Dat was dat, dit is mijn volgende doel, het werken op een ‘white boat’ zoals ze het noemen, een luxe cruise boot waar dan ook op de wereld.

Ik was zo blij dat ik heb kunnen ervaren hoe het is om in deze industrie te werken. Toerisme en leven op een boot is voor mij nu de beste combinatie. Het is lachende gezichten en nieuwe plekken bezoeken. Hard werken en niet altijd het meest geweldige werk maar in welke baan doe je alleen dingen die geweldig zijn? De ervaring die je opdoet en plekken die je bezoekt maakt het gewoon zo waard. Ik was overweldigd met een gevoel van de wereld aan te kunnen. Het heeft me zoveel energie en motivatie gegeven, want ik had gewoon nooit gedacht dat ik ook op zo’n boot zou werken en één van de meest afgelegen plekken in de wereld zou bezoeken en er zelfs voor betaald te krijgen. Er liggen kansen voor het aangrijpen als je ze aanpakt.

De wereld ligt aan je voeten!

En weer terug naar het dagelijkse leventje en werken in de tour desk. Het gekke is dat ik zo blij was met mijn baantje maar zodra je iets ervaart wat het bij lange na niet evenaart zakt je motivatie. Ik doe ook af en toe babysitten bij gasten van het resort en de tweede dag na terugkomst moest ik op een 5 maanden oude baby passen. Hij heeft een uur kei en dan ook kei hard gehuild, gekrijst, ontroostbaar, en me een paar keer ondergekotst. Jep, ik was weer terug in het dagelijkse werkende leventje. (moeders, hoe doen jullie het toch).

Alhoewel na een week kwam de motivatie weer langzaam terug.

Ik blijf het baantje geweldig vinden, ik heb nog een aantal gave tours kunnen meemaken…

… veel ervaring op kunnen doen, mijn Engels op kunnen krikken naar een level dat ik nu echt het zelfvertrouwen heb en heel veel mooie mensen heb leren kennen en netwerken heb opgebouwd. Er was een gast die zei dat ik al echt als een Aussie klink en hij mijn accent er niet uit kon halen. Soms stamel ik nog hoor, als ik moe ben of even niet de juiste woorden kan vinden maar het werken in de tour desk heeft zeker geholpen in plaats van op een boot werken met een groep kerels die voor elk woord ‘f**king’ gebruiken. Het was een gave ervaring, maar niet erg bevorderend voor mijn Engels, andere werkomgeving en industrie zullen we maar zeggen.

Oh, ik had me toch trouwens een bijzondere ontmoeting tijdens één van de toers die ik deed. Het was naar de Willie Creek Pearl Farm. Ik was met wat andere mensen een praatje aan het maken tot een man naar me toe kwam en zei: Ik hoorde je zeggen dat je uit Nederland komt. Ik ben in Nederland geboren maar woon al 50 jaar in Australië maar ik wil mijn Nederlands wel weer een beetje oefenen. Zijn Nederlands was echt verrassend goed na al die jaren. Super aardige, lieve man, woont in Adelaide, was hier op doorreis met een tourgroep, zou morgen Broome weer verlaten en we hielden maar niet op met praten. Toen hij in de bus naast me zat vertelde hij me dat hij in Valkenswaard woonde toen hij klein was en een nichtje in Valkenswaard heeft waar hij nog regelmatig contact mee heeft. Aan het einde van de busrit vroeg ik of ik zijn e-mailadres kon krijgen, zodat we een drankje konden drinken zodra ik weer naar Adelaide zou gaan. Hij schreef zijn naam op en wat bleek, hij heeft dezelfde naam als mijn oma van ons pap z'n kant! En het nichtje uit Nederland blijkt een lieve oud collega van me te zijn van het ziekenhuis! We konden het allebei niet geloven! Hij werd afgezet bij zijn hotel, ik bij Cable Beach Resort en we zeiden elkaar tot ziens. Ik kon het nog niet geloven. Ik was het aan het vertellen tegen mijn collega en ging lunchen met een vriendin. Een uur later belde een collega me op. Ze zei dat Peter naar het Resort was gekomen en naar me vroeg omdat hij onthouden had dat ik er werkte en hij hoopte samen een kop koffie te drinken voordat ze morgen zouden gaan en samen op de foto te gaan. 15 minuten later zaten ik, Peter en zijn vrouw aan de koffie. Uren aan het buurten over vanalles en nog wat. Ongelofelijk toch he? Ik weet nog niet precies hoe we familie zijn en of we familie zijn maar ik vond het bijzonder.

Dus…. Donderdag gaan we weer op reis, de weg op, héél veel kilometers maken.

Beetje verdrietig om een aantal mensen gedag te moeten zeggen maar ook dat hoort erbij in dit leventje. Vorige week waren we aan het picknicken op het strand met een wijntje tijdens de zonsondergang en we zagen een walvis omhoog springen! We waren niet de enige die het zagen want we hoorden: "Whoaaahhhh" om ons heen. Dat is de charme van Broome.

Foto picknick

Het plan voor nu is dat we Ningaloo reef weer gaan bezoeken omdat we nu wel onze duikspullen hebben, Perth skippen omdat we daar vorig jaar genoeg tijd hebben doorgebracht, doorgaan naar de Margereth river area, zuid-west Australië en dan door rijden naar Whyalla. De plekjes bezoeken die we vorig jaar niet hebben kunnen zien. We geven ons er een aantal weken voor.

Dus hopelijk in een aantal weken weer een aantal nieuwe, mooie ervaringen te vertellen…

Ik zal maar eens gauw op onderzoek uitgaan wat ik de komende weken precies wil zien en doen.

See ya mate!