Ik was geëindigd met ons bezoek aan Ray’s zus. Zijn zus heeft 5 kinderen, 4 meiden en 1 jongen met nog 4 meiden in huis. Echt een geweldige familie, super hecht, allemaal even vriendelijk en super actief. De meiden zijn tussen de 16 jaar en 27 jaar en allemaal met hun eigen sterke persoonlijkheid. ’s Ochtends om 8.00u zaten we vaak al met zijn allen aan tafel om Yahtzee te spelen, daarna gingen we vaak fietsen of naar het strand, in ieder geval iets actiefs, en ’s avonds zaten we weer aan de spellen. Het klinkt misschien voor sommigen onder ons verschrikkelijk maar ik had het goed naar m’n zin en was bijna de eerste die in de morgen klaar zat voor een spelletje. Tot je steeds meer een lid van het gezin wordt en ze soms toch wel een beetje heel competitief worden (op een meidenmanier als je snapt wat ik bedoel). Dus soms moesten we het even afkappen als de meiden met elkaar aan het vechten waren. We hadden het super luxe met een eigen appartementje in de tuin wat alles had dat we nodig hadden.
Een paar dagen na onze aankomst werden we uitgenodigd om naar de hotsprings te gaan. En ik wist niet zo goed wat ik ervan moest verwachten maar het was heeeeerlijk! Een groot saunacomplex op een heuvel gebouwd met prachtige uitzichten.
Het was me elke dag een drukte van jewelste. Als ik even een momentje had was het; “Charlotte, ga ja mee op de trampoline? Charlotte, doe je mee een spelletje? Charlotte, doe je mee singstar?” Elke dag een knuffel en geen moment van rust, maar erg gezellig.
En in Melbourne heb ik mijn eerste kerst in de warmte gehad.
Het was super fijn dat ik kerst kon vieren in familiesferen. En in Australië doen ze het dus echt op zijn Amerikaans. Dus al een hele tijd lag de kerstboom vol met cadeautjes en de meiden hadden hun best gedaan om het hele huis van binnen en buiten volop te versieren, zelfs in ons appartement. ’s Middags op eerste kerstdag kwam één van de meiden naar me toe en zei met een big smile: “Charlotte, ik heb iets voor je gemaakt.‘ En ze gaf me een super mooie zelf gemaakte ketting. Ineens was ze weg en kwam ze terug met een cadeautje in haar hand; “Ik weet dat we officieel nog geen cadeautjes open mogen maken maar ik wil je deze alvast geven.” En ze gaf me een set oorbellen in dezelfde stijl als de ketting. Dat vond ik echt zo bijzonder en hartverwarmend. Zo’n cadeau is een cadeau uit duizenden.
’s Avonds toen Ray’s zus een kleine speech gaf moest ik toch bijna even een traantje laten. Want kerst is toch wel één van de momenten dat je bij je eigen familie wil zijn. En die familie is heel ver weg! Ik denk dat Ray’s zus dit opmerkte… ze gaf me een dikke knuffel en zei dat iedereen gek op me is. Ze wisten me op te beuren en de spellen stonden alweer klaar (ze hadden zelfs nieuwe gekocht voor elkaar), ik had genoeg afleiding. Ze hadden ons super lieve cadeaus gegeven wat ik echt niet verwacht had. Ze hadden me geen warmer welkom kunnen geven.
Het was soms ook even tijd om gewoon wat met z’n tweeën te doen. Dus we zijn twee dagen de binnenstad in gegaan om Melbourne verder te verkennen. Melbourne is echt enorm met 4 miljoen inwoners. Ray’s zus woont in Mornington, een buitengebied van Melbourne en dat is een uur rijden (70km) tot de binnenstad! Een uur! Niet te doen.
Wij besloten dus de auto mooi in Mornington te laten en met de fiets naar de stad te gaan. We waren slim genoeg om de trein te nemen zodat we genoeg energie over hadden om in de stad rond te toeren. En rond gaan op de mountainbike is naar mijn mening de beste manier om een stad te verkennen.
Melbourne is een super leuke stad waarin zoveel te ontdekken valt. Het heeft een goede sfeer en elke gebied heeft zijn eigen charme en verschillende atmosfeer, van achterbuurtwijken tot industrieel tot dure wijken.
We hadden geluk dat we bij een vriend in het appartement konden overnachten zodat we de volgende dag vol goede moed terug konden fietsen en dat hadden we nodig. Mijn god, ik was kapot van de eerste dag op de mountainbike na een hele dag op de fiets (en Melbourne is niet zo plat als Nederland) en ook de tweede dag hadden we heel wat kilometers in de stad gehad voordat we het geweldige idee hadden om via de kust terug naar Mornington te fietsen. Echt een super mooie route met prachtige stranden maar ik kon niet meer! We hadden er zo’n 100km op zitten. Maar dat verrekte laatste stuk konden we geen trein meer nemen en dat laatste stuk naar Mornington was net het stuk waar er een paar flinke heuvels zijn. Ray heeft me moeten duwen als een klein kind. En wat was ik blij toen we Mornington bereikten!
We hebben trouwens ook in Melbourne een paar prachtige duiken gemaakt op eigen houtje onder twee verschillende pieren waar we zeepaardjes zagen, enorme roggen en super veel koraal.
We besloten dat het wel genoeg was geweest met de familie maar ik wilde niet in ‘the middle of nowhere’ zijn met nieuwjaar. In Australië mag je zelf geen vuurwerk kopen en afsteken, wat dus wel een tegenvaller was, en de binnenstad was de enige plek waar georganiseerd vuurwerk werd afgestoken tijdens nieuwjaar. En wat is nieuwjaar zonder vuurwerk? De binnenstad was DE plek om het groots te vieren. Ik had nog nooit nieuwjaar gevierd in een grote stad en was erg benieuwd. Het enige probleem wat een probleem is in elke stad is dat het zo enorm druk is!
Tijdens onze twee dagen in de stad kwamen we bij een haventje met uitzicht op de binnenstad met de wolkenkrabbers wat wel eens de beste plek kon zijn om het vuurwerk te zien.
Dus ’s avonds op tijd naar het haventje. Drank was trouwens verboden en er was overal politie maar geen nieuwjaar zonder drank! Wij een paar flessen tonic water en sinaasappelsap mixen met Gin en Vodka, een koelbox vol met eten, een groot deken en onze campingstoelen en we waren helemaal gesetteld. We hadden nog heel wat uren te gaan en mensen die voorbij kwamen moesten lachen om hoe we ons genesteld hadden op de pier. Op een bepaald moment lagen we zelfs allebei te pitten. Maar het was het dubbel en dwars waard.
’s Nachts hingen we nog even op het strand waar het stikte van de jongeren en verrassend genoeg konden we vrij snel de stad uit rijden. ’s Nachts sliepen we langs de weg in de daktent. Het riskeren van een boete ivm illegaal kamperen was al gauw uit mijn gedachten toen ik mijn kussen aanraakte en in diepe slaap viel.
De volgende ochtend gingen we lekker decadent een aantal wijnproeverijen doen in de Yara valley. Een prachtig gebied met heerlijke wijn! Ik kon me eindelijk weer een keer een beetje opdoffen vanuit de tent in de hakken.
Hier voelde het alsof het tweede deel van onze reis was aangebroken. We hebben genoeg tijd met de familie gespendeerd, nu wil ik weer reizen.
Eén van de eerste stops was het hiken van Australisch hoogte berg, Mount Kosciuszko met 2228m hoogte. Ik moet eerlijk bekennen dat het een beetje als valsspelen voelde want iedereen gaat naar het hoogste punt via ‘Charlotte’s Pass’ (hihi) wat een hike is van maar 16km en je op 1755m begint. Omdat we er zo nonchalant over dachten, bedachten we ons om niet naar de top te lopen maar te hardlopen. Ah joh, dat lukt me wel! Hmm… terwijl ik het aan het typen ben vraag ik mezelf af “waarom doe ik van die gekke dingen?” want het was afzien! Ook al was het ‘maar’ 16 km, het was 8 km omhoog klimmen. Die dolle partner van me heeft de hele route hard gelopen. Ik rende en wandelde er met een chagrijnig hoofd achteraan. Maar ik moet bekennen dat het echt prachtig was, met super mooie uitzichten over het gebergte in het Kosciuszko nationaal park, super mooie kleine bergmeertjes en een heerlijk beekje waar ik gedurende mijn hike uit dronk (in mijn hardloopoutfit kon ik geen water meenemen) en we aan het einde van de hike in gezwommen hebben.
En dit was de plek waar we een wombat konden zien! Ik wilde graag alle bijzondere dieren aftikken in Australië en daar is een wombat er één van. Super schattige, fluffige, behoorlijk grote beesten, maar hun leefomgeving wordt bedreigd door, één keer raden, de mens. En ik heb er één gezien, dood, aangereden op de weg. Ik moest even slikken.
Voordat we naar Sydney gingen zijn we op bezoek gegaan bij een neefje van Ray in Canberra, de hoofdstad van Australië. Wij dus weer de mountainbikes op om de stad te verkennen. Maar veel is er niet te zien in Canberra. Erg nieuwe stad en verrassend genoeg niet zo groot.
Omdat we al onze eigen duikspullen hebben, hadden we voor onze trip uitgezocht waar we allemaal op eigen houtje konden duiken. En Kiama was er één van. Toen we onze luchtflessen gingen ophalen bleek dat het duikteam samen een duik gingen maken en ze boden ons aan om met hun mee te gaan. Super leuk en erg handig op een plek waar je niet weet hoe je te water gaat, waar en hoe de navigatie is onder water. Net voor we het water in sprongen zagen we een paar meter van ons af een zeehond omhoog springen! De adrenaline ging al omhoog, want oh wat wil ik graag met een zeehond zwemmen. Maar waar zeehonden zijn, zitten haaien en de haaien die de zeehonden eten zijn niet ongevaarlijk. Tijdens zo’n duik met een zicht van zo’n 10 meter draag je toch wel enige adrenaline met je mee. Prachtige duik maar geen haaien en geen zeehonden. Toen ze ons de tweede duik in de duikwinkel uitlegde zeiden ze dat er haaien rondhangen. En ik vind haaien prachtige dieren en ik vind het zo gaaf om ze te zien tijdens een duik, maar als ik ergens alleen met Ray duik en er is verder niemand, heb ik toch een ander gevoel. Tijdens deze duik keken we continu om ons heen en elke keer schrok ik me rot als ik iets aan m’n vin voelde. Tot ik een grote schim op ons af zag komen. En het mooiste was dat Ray voor me dook en hij hem niet iets later zag dan ik en ik zag hoe hij stijf verschoot. Ik lachte me kapot! Daar was hij, de zandtijger haai (in Engels: Grey nurse shark), zo’n 2,5 meter lang. En er kwam er nog één en nog één en al snel we waren omgeven door de haaien. Ze noemen de grey nurse shark ook wel de puppy’s onder de haaien. Ze zijn ongevaarlijk voor de mens. Ook al wist ik dit, het duurde toch even voordat ik me beter op mijn gemak voelde met deze haaien om me heen.
We gingen onder water op een grote rots zitten om ze op ons gemak te bekijken hoe ze om ons heen zwommen. Wat was het geweldig! Wat een enorme, mooie, machtige beesten. En zo rustig en sereen. Het is zo jammer dat de haai zo’n slechte reputatie heeft in de media. Het zijn echt bijzondere beesten en het is geweldig ze van zo dichtbij te kunnen zien en ze er niets om geven dat je er bent.
In Sydney konden we onze duikspullen even laten drogen en sprongen we weer op onze mountainbikes om de stad in de fietsen. Het was zo’n 15 km fietsen naar het centrum vanuit onze camping. Sydney is een compleet andere stad dan Melbourne. Sydney heeft grote bezienswaardigheden maar voor mij niet de gezellige sfeer als Melbourne. De grote bezienswaardigheden waren geweldig! Ik vergeet nooit meer dat ik de eerste keer het Sydney Opera House zag. Dat is dus echt HET icoon van Australië. En toen ik het zag dacht ik: Wauw, dit zie je als je klein bent op tv en dan kun je je niet voorstellen dat je dat ooit zult zien en nu ben ik er gewoon. En het is een behoorlijk indrukwekkend gebouw als je eraan denkt hoe oud het is. En in de avond wordt het alleen nog maar mooier als het verlicht wordt.
Na een dag in de binnenstad fietsten we de volgende dag naar Bondi beach. Er bleek een wandelroute te zijn langs de ruige kust die we met de fiets genomen hebben. Bondi beach is een plek wat je gezien moet hebben als je naar Sydney gaat, maar alleen omdat je de tv serie kent. Het is echt een plek van zien en gezien worden. Maar ook van enorm veel toeristen zoals je op tv ziet. Ik nam een duik in het water en er was me toch een flinke stroming!
Er zijn echter zoveel mooiere stranden langs die route. Echt prachtig!
Zo’n 200km van Sydney heb je Nelson Bay. Een klein toeristisch dorpje waar we, oh jawel, op eigen houtje weer konden duiken. En het was echt een prachtige duik! Super makkelijk om in het water te komen (dat kan nog wel eens anders zijn) en super mooi fluoriserend koraal, wobigongs (haaien), enorm veel verschillende naaktslakken, schorpioenvissen etc.
Tijdens de duik in Kiama was ik toch mijn snorkel verloren! En die dingen zijn nog best duur. Laat ik toch tijdens deze duik een bijna splinternieuwe snorkel vinden ergens diep in het rif! En nog een veel betere ook.
Van Nelson Bay hadden we een duik geboekt naar South West Rocks. En dit was zeker wel één van de meest bijzondere duiken die ik gemaakt heb.
Ik was best zenuwachtig want ik wist dat het in deze duik zou stikken van de haaien. En oké, het zouden de grey nurse sharks zijn, maar toen we na een wilde rit van een uur aankwamen bij de rocks waar we in het water zouden springen waren de duikinstructeurs aan het praten over het zien van witte haaien en bullsharks tijdens hun duiken. En net voor we de boot op stapten vloog er een helikopter over voor sharkpatrol. SERIEUS?!
Onder water maak ik me minder zorgen, dan ben je één van hen, maar aan de oppervlakte van het water ben ik toch wat zenuwachtiger. Dan ben je voor hen een onbekend object. We kregen uitgebreide uitleg voor de duik en de duik kon beginnen. We waren gelukkig met een ervaren groep wat het erg relaxed maakte. Door de sterke stroming moesten we ons soms vasthouden aan de rotsen en zo over de bodem kruipen. Ik heb nog nooit zoiets meegemaakt. Maar zodra we over de richel keken van de rotsen zag ik ze, de grey nurse sharks. Misschien wel 20 van hen. Het was zo’n magisch gezicht hoe ze heel rustig door die richel aan het cruisen waren. Echt zo bijzonder. Toen we omhoog kwamen en de instructeur van de andere groep door het dolle heen was omdat hij een hamerhaai had gezien had ik toch een steek van jaloezie. Ook al zijn de hamerhaaien niet ongevaarlijk, ik zou er zo graag één willen zien in het wild!
De bullshark die onze instructeur had gezien had ik ook gemist!
De tweede duik zouden we de richel in gaan waar de haaien waren en door een grot duiken. Dit had ik dus nog nooit gedaan en was erg spannend. Ik kan het gevoel niet goed beschrijven maar duiken in zo’n grot waar het pikkedonker is geeft toch wel een behoorlijke adrenaline. En er was zoveel te zien. Er zaten enorm veel wobbigongs, haaien die vaak stil op de bodem liggen, enorm veel prachtige vissen die in de richels aan het schuilen waren, enorme bullrays. En tussen al die adrenaline door moest ik opletten op mijn ademhaling zodat mijn lucht er niet te snel doorheen ging.
Op het moment dat ik eenmaal weer licht in het duister zag was het net of ik in een documentaire van David Edinburough was beland. Ze noemen dat punt ook wel de ‘Kathedraal’. Het is een grote opening waar je al die prachtige vissen en de grey nurse sharks als een silhouet voorbij ziet komen. Een onbeschrijfelijk gevoel. Maar op het moment dat je uit de Kathedraal komt wordt je meteen uit dit droommoment gehaald en wordt er even stalen zenuwen van je verwacht. We moesten al onze lucht uit ons trimvest halen zodat we op de bodem zouden liggen en over de rotsen kruipen. Er was zo’n enorme stroming dat ik me soms amper aan de rotsen vast kon blijven houden en mijn tanden en mond strak om mijn ademautomaat klemde omdat ik het gevoel had dat die door de stroming eruit getrokken werd. Dit was niet normaal. Op een bepaald moment werd ik los getrokken van de rots en meegesleurd over de bodem maar wist ik nog net een rots vast te grijpen. Wat was ik blij toen we bij het anker van de boot aan kwamen en ik naar de oppervlakte kon gaan. Al met al, dit was echt een geweldige duik en ik zou het zo weer doen. Dit is een duik die nooit zal vervelen.
We waren een paar weken onderweg en alhoewel ik niet het gevoel had dat we aan het haasten waren, was Byron bay toch wel een plek waar ik even heerlijk bij kon komen.
Byron bay is een toeristisch dorp maar heeft een hippiegevoel. We verbleven op een camping een stukje uit het dorp met een eigen prachtig, rustig strand. Elke dag lagen we te chillen op het strand, gingen we hardlopen en deden we ’s avonds een spelletje voor onze tent. Wat heb ik genoten!
In Byron bay hebben we nog twee duiken gemaakt bij Julian rocks.
Niet de mooiste duik die ik ooit gemaakt heb maar wel één van de bijzondere omdat we daar de luipaardhaai mochten zien. Het is een spectaculair mooie haai en zo vriendelijk. Ik kreeg er geen genoeg van.
We kregen een tip van een vriendin dat het prachtig is om Mount Warning te beklimmen om de zonsopkomst te zien. Een korte, pittige hike maar het zou het waard zijn.
De zonsopkomst op Mount Warning is de eerste zonsopkomst van Australië. Wij om 5.00u in de startblokken om de berg op te hiken. En de hike was best goed te doen. Het was stijl maar niks te gek. Tot we op een punt kwamen waar we alleen omhoog konden komen door ons omhoog te trekken aan een touw. En degene die me kennen weten dat ik hoogtevrees heb. En nee, dat het donker was hielp niet! De rotsen waren glad en het touw voelde ook niet bepaald stevig aan. Maar we waren niet de enige die de berg op klommen dus het zou ons ook lukken. Eenmaal boven op de berg, toen we ons plekje in het donker hadden gevonden voor de zonsopkomst kwam er een enorme mist opzetten. Zo, dit was dan ons uitzicht… maar zodra de zon op kwam zakte de mist wat en hadden we een prachtig uitzicht. De weg terug was eigenlijk nog veel mooier omdat de kleuren die de zon gaf op de mist, door de prachtige jungle van Mount Warning, adembenemend was.
Al snel zouden we Queensland bereiken, de provincie waar ik voor lange tijd naar uitkeek. Dat beloofde weer heel wat avonturen. Maar dat de volgende keer!
