Na 2 weken in Cairns zeiden we Cairns gedag en gingen we weer richting Broome. We hadden 4400km te gaan en omdat ik in een aantal dagen zou beginnen met werken hadden we niet veel tijd om tussendoor op ons gemak te stoppen. Een tikje nerveus ivm de overstromingen maar vol goede moed gingen we op pad.
Het was de vraag of we alle wegen wel konden bereiken maar we zeiden tegen elkaar dat we, als we ergens vast kwamen te staan door overstromingen, er ons er dan wel druk over zouden maken en we wel weer tot een oplossing zouden komen.
De eerste dag van de trip waren we al door het dolle heen toen we Townsville wisten te bereiken, de volgende stad na Cairns. Dit was de stad die het meest getroffen was door de overstromingen, dachten we, en 20.000 mensen waren geëvacueerd uit hun huis. We zijn niet door de stad zelf gegaan maar er omheen gereden. We hebben dus niet veel van de ravage gezien maar zagen wel hoe hoog het water was gekomen.
Townsville was onze eerste mijlpijl maar we hadden nog zo’n 4000km te gaan.
Het probleem is dat er van Townsville naar Broome eigenlijk maar één weg is, de snelweg (wat niet echt op een snelweg lijkt). Het is direct zo afgelegen. We keken gewoon per dag waar we uit zouden komen.
Het was een ravage. Nieuwe wegen waren in snelvaart gebouwd, je kunt je voorstellen dat het ook voor vrachtwagens de enige weg is en het dus snel hersteld moet worden. Dat was ons geluk. Zodra we een brug over moesten zagen we de bomen die plat lagen in de rivier en in de rivierbedding. Er moet zoveel water gevallen zijn, anders kan het niet zo’n ravage achter laten.
Iets waar we ons lichtelijk zorgen om maakten was benzine. Omdat de wegen pas geopend waren wisten we niet eens of er wel benzine te verkrijgen was. Dus elk dorp waar we binnen reden zorgen we ervoor dat we het dorp met een volle tank konden verlaten.
Waar we ons het meeste zorgen om maakte was de weg rondom Julia Creek. Op de online map was deze weg nog niet geopend maar we gokten het erop. In het donker kwamen we aan in een uitgestorven Hughenden. Nergens konden we een plek vinden om te slapen. En gek genoeg slapen we in de outback liever in de meest afgelegen plek langs de weg dan ergens dicht bij een dorp. Er is veel criminaliteit in de afgelegen dorpen… De enige camping was gesloten en Wikicamp kon ons deze keer niet echt helpen. De volgende kampeerplek volgens wikicamps zou 200km verder zijn en we wisten natuurlijk vooraf niet hoe die gratis kampeerplek eruit zou zien. In de outback kunnen de Wikicamps kampeerplekken soms gewoon een plat gemaakt stuk zijn langs de weg, maar er zijn ook hele goede ruststops met een wc, picknicktafels en afdakjes.
We vroegen de medewerker van een benzinepomp of we Julia Creek konden bereiken. “Ja hoor”, zei hij. Het was de meeste vriendelijke Indiase vent maar toen we bijna Hughenden uit reden en we het bord ‘Julia Creek’ zagen met: ‘Closed’ waren we behoorlijk teleurgesteld. Tegenover dat bord was een andere benzinepomp (ongelofelijk dat dat dorp 2 benzinepompen had) en besloten we de benzinepomp binnen te gaan om naar informatie te vragen. De vrouw bevestigde inderdaad dat Julia Creek nog steeds onbereikbaar was. De enige auto’s die er doorheen konden op dat moment waren 4 wheel drives. Maar die hadden het ook daar moeilijk.
Geen succes dus met onze Kia. En net op het moment dat je het even niet weet is er een oplossing. De vrouw was echt zo vriendelijk en vertelde ons dat we gewoon op hun parkeerplaats konden kamperen. Ze zouden 24 uur open zijn, dus er was beveiliging en we konden gebruik maken van de douches. Heerlijk! We namen een frietje en gingen content naar bed.
MAAAR… we hadden de daktent 2 weken niet gebruikt. En ik hoopte ten zeerste dat alles droog gebleven was na een Cairns met een uitermate hoge luchtvochtigheid (het zweet loopt je direct in je bilnaat zodra je daar buiten komt). De tent had een grondige inspectie nodig. Niet alleen voor nattigheid maar ook voor…jawel…insecten (spinnen en slangen, IEKS) die zo lekker warmpjes in de gaten van het beschermdoek kruipen, de tent in.
“Ik doe het wel”, zei ik. “Nee, ik doe het wel”, zei Ray. “Nee, nee, ik doe het wel”. Ik kroop de daktent in met mijn zaklamp en het eerste wat Ray deed was meteen de rits van de opening sluiten. “Hey! Waarom sluit je dat?!” “Anders komen de muggen binnen.” Zei Ray. Ja fijn… en daar stond meneertje, op de ladder aan de andere kant van het vliegengordijn, mij te inspecteren…
We hadden geluk… zover ik kon zien niets in de tent en niets in de slaapzakken.
Na een heerlijke nachtrust (we waren echt zo moe en de temperatuur was heerlijk!) werd ik wakker, keek ik uit het raampje van de daktent en had ik uitzicht op de mooiste zonsondergang! Op zo’n moment moet ik altijd even in mijn arm knijpen ook al staan we op een parkeerplaats van een benzinepomp met een aantal vrachtwagen ronkend naast ons!
Ik zeg tegen Ray: “Ray, nice view!”. “I love you too.” Zegt Ray die net wakker wordt. Ik schiet in de lach.
We hadden twee opties; wachten tot de weg herstelt zou worden, maar dat zou nog weken kunnen duren, we hadden werkelijk waar geen idee, of een omweg nemen van 250km dat ons uiteindelijk weer terug op de hoofdweg zou leiden na Julia Creek. We namen optie 2.
Die dag was werkelijk waar verschrikkelijk. Ik heb nog nooit zoveel dode koeien gezien. Honderden, misschien wel duizenden! We reden honderden kilometers, uren en uren, waarbij dit beeld een continue herhaling was.
Na een tijdje zagen we een paar nog levende koeien waarbij een koe aan een dode koe aan het ruiken was en ik hield het niet meer. Ik heb me een partij gejankt. Dat was echt niet om aan te zien. Het was een hele harde realiteit.
Ik moet je erbij vertellen dat de boerderijen hier niet zoals in Nederland zijn. Ze noemen de boerderijen ‘cattle stations’ en zijn soms wel zo groot als de oppervlakte van Nederland. Het is ongekend. De koeien lopen vrij rond in deze stations en worden, zoals vroeger, door man en paard of tegenwoordig zelfs door helikopters verzameld en naar de truck gebracht voor de dode cel.
De overstromingen van Townville hadden ook de outback bereikt. De outback waar ze al 7 jaar proberen te overleven in de tijd van droogte. Ik herinner me, toen we elke dag in Cairns het nieuws checkte met betrekking tot de overstromingen, dat de boeren aan het dansen waren in de regen. Zo blij dat hun land en vee weer water kregen.
Maar dat was te vroeg gejuicht. De regen die ze kregen zorgde ook in de outback voor enorme overstromingen. Ze noemen het ook wel ‘flash flooding’ wat betekent dat de droog staande rivieren onverwacht volstromen als een ‘flash’ waar je zelfs tijdens het rijden voor uit moet kijken bij het oversteken van een lager gelegen gedeelte van de weg.
De koeien die al zwak waren van verhogering door de droogte (die bijgevoerd moesten worden) waren nu door de enorme snelheid van de overstromingen verdronken of zijn uiteindelijk verhongerd omdat ze vast stonden op een klein stukje land.
Het hooi dat de overheid langs de weg gedumpt had om de boeren te helpen lag nog steeds langs de weg. Niemand die iets voor ze konden doen. De koeien lagen tegen de hekken aan, in hoopjes. Het aangezicht was afschuwelijk. In het nieuws hingen koeien zelfs in bomen omdat ze gewoon door de overstromingen mee gesleurd waren en het water zo hoog gekomen was.
We kwamen aan in een super klein dorpje waar de man van de benzinepomp ons vertelde dat er in het hele gebied zo’n 300.000 koeien waren verdronken/verhongerd in de afgelopen weken. 300.000!!
Ik wist niet wat ik hoorde. De boer die tegenover hem woonde verloor 2500 koeien. Hij kon ze niet eens begraven omdat het er gewoon te veel waren en hij alleen maar een tractor had waar hij er elke keer maar een paar op kon leggen. Hij kon ze zelfs niet verbranden omdat de koeien geen vet meer hadden wat de verbranding in stand houdt.
Toen mijn ogen weer wat gedroogd waren zag ik een klein kalfje verloren alleen lopen. In de verre verte geen koe te bekennen. En daar ging ik weer, de tranen liepen over mijn wangen. “Ik wil iets doen, we moeten iemand laten weten dat er een kalfje rondloop!” Je wordt bijna wanhopig na hetgeen wat je ziet. Maar we konden niks doen… ik word er weer verdrietig van als ik eraan denk.
Alhoewel ik er 100% achter sta dat koeien hier tenminste alle vrijheid hebben, doet het me eigenlijk het meeste pijn dat al deze koeien, met allemaal een kloppend hart, zijn gestorven omdat wij consumenten zo’n belachelijk hoge vraag hebben naar vlees, dat Australië de outback vol heeft geplant met koeien om aan deze vraag te blijven voldoen en wat geen natuurlijke omgeving voor hun is en waar ze amper weten te overleven door het extreme weer. Het deed en doet me echt veel pijn. En ik had moeite om eroverheen te komen. Je moet het zien om het te realiseren!
We stopten op één van de reststops langs de weg en de volgende dag hadden we weer heel wat kilometers te gaan. We besloten een vlugge stop te maken in Mataranka waar er natuurlijke hotsprings zijn. Het was eigenlijk te heet om ook maar uit de auto te stappen maar de hotsprings waren prachtig! Heerlijk water, het was super rustig en geen crocs!
Er werd ons verteld dat er een python in de wasbak van de keuken van het restaurant lag. Hij was al een paar dagen aan het uitbuiken omdat hij een pauw had opgegeten, maar was nu een beetje chagrijnig als er mensen dichtbij kwamen. Hij was enorm, ik kon mijn ogen niet geloven.
Het begon een beetje te schemeren en we zeiden tegen elkaar dat we net wat verder zouden rijden dan Katherine ivm dezelfde reden dan ik je voorheen gaf. We besloten Darwin te vermijden omdat ik Darwin nu wel gezien heb en we reden de lange stretch naar Broome. Zodra we die afslag namen begon het voor ons, achter ons en links en rechts hevig te onweren en het hield niet meer op! Elke keer als ik enorme donder hoorde dook ik in elkaar. Ik heb me groot gehouden maar die avond was denk ik de spannendste van mijn Australische avonturen. Het leek net of de geschiedenis zich herhaalde van vorig jaar.
De stormen hier in de outback kun je je niet voorstellen. Doordat het één lang uitgestrekt gebied is zie je overal bliksemschichten en hoor je overal continu donder. We stopten bij een reststop waar we even aan het discussiëren waren wat we zouden doen, de tent opzetten of verder rijden. “Nou, we kunnen hier blijven maar dan slaap ik in de auto,” zei ik, “we kunnen echt niet met dit weer in de daktent slapen, we worden levend verbrand!” We besloten om door te rijden. Tot 1 uur ’s nachts heeft Ray gereden! Het was erg spannend. De donder en bliksem bleef maar doorgaan en de regen was extreem! Het rijden in het donker is in de outback sowieso geen goed idee omdat je uit moet kijken voor kangoeroes die de weg oversteken, koeien (omdat je soms door cattle stations heen rijdt) en de enorme regen maakte het nog erger. En al kom je met pech te staan, ’s nachts kom je dus echt al helemaal niemand tegen, zelfs niet op de snelweg.
Toen de regen stopte en we de bliksem steeds verder van ons weg zagen gaan, vonden we een reststop waar we vorig jaar ook geweest waren! Het was natuurlijk pikkedonker dus we zagen niks maar in de morgen werden we wakker met een super mooi uitzicht en was ik de nacht ervoor alweer bijna vergeten.
We hadden nog 1 dag te gaan naar Broome. Die laatste dag hebben we wederom veel kilometers gemaakt. We aten in de auto en stopten alleen voor een behoefte. We stopten ’s avonds 100km van Broome af. We hadden er 4300km opzitten in 4 (!!) dagen en we waren bijna veilig aangekomen in Broome. Ik kon het niet geloven. We hadden zo’n geluk gehad!
De volgende dag reden we Broome in, zoals bijna precies een jaar geleden en voelde het goed. Het eerste wat we deden was na 4 dagen een douche nemen bij het strand en we maakten een heerlijke wandeling op het strand.
Ik had een aantal huisbezoekjes geregeld omdat ik deze keer geen tijd wilde verliezen om een kamer te vinden.
De eerste dag in Broome heb ik ook mijn contract voor Cable Beach Resort getekend. Wederom terug naar de tour desk waar ik het vorig jaar zo goed naar mijn zin had. Ik heb er enorm aan getwijfeld om weer terug op de boot te gaan want ik heb het zo naar mijn zin gehad op die boot. Het leven op een boot is iets enorm speciaals en zou ik zo weer doen. Ik had zelfs contact gehad met de schipper die me weer terug wilde op de boot.
Maar na lang wikken en wegen dacht ik dat ik toch meer ervaring op zou doen met het werken in de tour desk/shop van Cable Beach Resort.
Toen ik mijn werkkleding ging ophalen ontmoette ik Molly, een Taiwanese waarmee ik even aan de praat raakte. Ze vroeg me of ik al een kamer had gevonden en benoemde dat zij een kamer vrij had. We hadden die dag al wat bezichtigingen gepland maar het kon natuurlijk geen kwaad om er nog één te bekijken. Het was de 4e bezichtiging waarbij we al 2 goede opties hadden. Toen we binnen kwamen in dit huis zeiden we meteen allebei: dit wordt hem. Super fijne sfeer, fijne buurt, erg huiselijk en het heeft een zwembad!!! Ik kon het niet geloven. We zeiden tegen elkaar dat we best wel wat meer wilden betalen voor een huis met een zwembad, maar de andere huizen kostte meer en hadden niet eens een zwembad. Dit huis was alles wat we wilden, was goedkoper EN heeft een zwembad.
Ik kon mijn geluk niet op. Zo zie je dat dingen soms lopen zoals ze lopen en dat het soms gewoon op je af komt. De volgende dag konden we in het huis intrekken. Die avond haalden we een pizza en aten we die aan het strand. Toen we aankwamen aan het strand aan de andere kant van Broome lag er een Aboriginal voor pampus, dronken op een bankje.
We keken ernaar, keken elkaar aan, en begonnen allebei kei hard te lachen. Ik ben totaal niet racistisch en je moet hier zijn om het te begrijpen want dit is één van de andere beelden van Broome, de dronken, schreeuwende Aboriginals. We zeiden tegen elkaar: “Welcome back in Broome”. Je kunt er maar beter mee lachen dan huilen en als je ooit naar outback komt of naar Broome zul je helemaal begrijpen wat ik bedoel.
Na een week kwam ook onze andere huisgenoot thuis na zijn vakantie en konden we hem ontmoeten. Het is een typische Italiaan waar ik vaak om moet lachen en hij is echt een goed persoon.
Molly is een allermans vriend. Na onze aankomst nodigde ze meteen een aantal vrienden van haar uit om ons te ontmoeten, neemt ze ons regelmatig mee naar uitjes of voor een drankje op het strand bij zonsondergang en hebben we regelmatig ‘familydiners’ met een geweldig ouder Frans koppel en een aantal vrienden. Ze heeft ons zo’n warm welkom gegeven!
Via het resort heb ik weer een aantal super gave tripjes mee mogen maken, zoals een vlucht naar de horizontal falls.
En heb ik voor de eerste keer in mijn leven een dugong (zeekoe) gezien toen ik een trip deed op een catamaran! Dat was zo hoog op mijn bucketlist en ik dacht nooit dat ik die hier in Broome zou zien!
In deze trip zagen we ook snubfin dolfins. Dolfijnen die nog maar 15 jaar geleden ontdekt zijn. Erg bijzonder.
Namen ze me mee naar het Malcolm Douglas croc park. En hoe ik erg ik het ook haat als een dier in een kooi of achter een hek leeft, het was best educatief. Ik zou dus echt nooit aan de kant van Broome zwemmen waar de mangroven zijn. Daar stikt het van de zoutwater krokodillen. Aan de kant van Cable beach zwem ik wel. Daar zien ze zo 1x per jaar een krokodil. Ze zijn meedogenloos en erg territoriaal. In tegenstelling tot de alligator en de zoet water krokodil.
En mocht ik mee met een hovercraft tour wat deze keer zo bijzonder was omdat het tij zo laag was (10 meter lager!) dat een bijna 100 jaar oud vliegtuig wrak tevoorschijn komt uit het water en we naast het vliegtuig konden staan. Ik wilde dat vorig jaar zo graag doen maar het is super ver lopen en het heeft heel wat planning nodig omdat het tij ook weer snel stijgt. We bezochten een aantal van de velen dinosaurus voetafdrukken en met een glas champagne in onze handen keken we naar de zonsondergang
En ik vind het werken in de tour desk geweldig. Er staan nog een aantal gave trips in het verschiet en ik kan niet wachten. Broome is toch wel een bijzondere plek waar enorm veel te zien en te doen is als je diep in je buidel tast. Maar we vermaken ons hier ook enorm zonder diep in de buidel te tasten. Vaak zijn de mooiste momenten voor niks, zoals hardlopen op het strand bij zonsondergang, schelpen zoeken, mountainbiken, biertje/wijntje bij zonsondergang en ik heb natuurlijk het geluk dat ik die tours gratis mag doen. Dat ter zijde.
We zijn alweer zo'n 5 weken in Broome en ik ben weer bij met mijn blog. We zitten nog steeds in het natte seizoen dus het is zweten geblazen. Vorige week was Cycloon Veronica op komst om de westkust aan te vallen. Het heeft ons gepasseerd maar het leek of het Cairns herhaalde. Wegen naar Broome waren overstroomd dus geen vrachtwagen heeft ons de afgelopen week kunnen bereiken. Ik heb nog net op tijd voor een week al mijn boodschappen in kunnen slaan. Geen groenten, geen fruit, geen brood, geen vlees (nu eet ik dat toch niet...) Dit was het beeld in de supermarkt.
En weetje, nu, na zo'n 1,5 jaar reizen en weer in een huis wonen kan ik je vertellen dat ik me realiseer dat ik niet veel nodig heb en daar ook geen behoefte aan heb. Ik ben me ervan bewust dat er een moment komt dat dat gevoel misschien zal veranderen en kan er een moment kan komen dat ik terug wil naar iedereen die dicht bij me staat, me weer wil settelen. Maar dat is voor later.
Nu, ik heb geen full time baan, ik heb geen huis, alleen een rugzak en wat andere spullen, alles wat in één auto past en toch voelt het of ik alles heb. Ik heb geen behoefte om spullen te kopen, ik heb geen behoefte om ergens in te investeren, ik heb geen kopzorgen van rekeningen die ik moet betalen. Hoe minder je hebt, hoe meer je hebt. Ook dit leven is niet zonder zorgen maar die zorgen vagen weg door de geweldige avonturen die ik mee maak waarvan ik nooit dacht dat ik ze ooit in mijn leven zou meemaken, dat ik zo voor langere tijd zou kunnen leven, als een zwerver, trekken van plek naar plek, geen vaste verblijfplaats. De enige vaste plaats is de tent op het dak van de auto. Voor sommigen klinkt het vast sneu maar ik vind het geweldig! Ik denk dat we te veel doen wat er van ons verwacht wordt, wat mensen ervan zouden vinden/zeggen/denken... Ook ik doe dat. Want het is niet 'normaal' om op 29 jarige leeftijd NIKS te hebben in de ogen van velen. Maar zoals ik zei, voor mij voelt het niet als NIKS, hoe moeilijk het ook is om m'n familie en vrienden te moeten missen, mijn NIKS is me heel dierbaar want het zit in jezelf, niet hoe groot je huis is, hoe hoog je baan is, hoeveel geld er op je rekening staat. Ik ben nu even terug in het dagelijkse leven, woon in een huis dat ik deel met een Italiaan en een Taiwanese. En hoe heerlijk het ook voor even is om je eigen plekje te hebben en ik ben super blij met het huis en mijn huisgenoten, ik ben zeker nog niet klaar met reizen. Dit is goed, ik doe werk waarbij ik elke dag met plezier naartoe ga, ook al is het niet mijn droombaan, ik zie via mijn werk plekken waar ik anders never nooit zou komen en maak geweldige momenten mee met mensen die ik leer kennen en die al snel als bijzondere vrienden voelen. De kleine dingen in Broome maken het mooi. Er was een gast in het Resort die me vroeg of ik het weekend moest werken, en ja dat moest ik, bijna elk weekend. Hij vond het sneu voor me. Ik zei tegen hem: "Het is niet erg, hier in Broome voelt het elke dag als vakantie, welke dag het ook is" en dat voelt echt zo. Ook al verveel ik me soms rot en loop ik mezelf in de weg, net zoals ik in Nederland kon (je neemt jezelf immers mee), je kan je dag toch niet mooier eindigen met een wandeling over het strand en het uitzicht op elke dag weer een spectaculaire zonsondergang!
Begrijp me niet verkeerd, ik blijf hier een aantal maanden en dan ben ik er weer weg van want zoals alles, Broome heeft ook een andere kant. Zoals ik jullie vorig jaar vertelde is het erg crimineel. Dagelijks komen er berichten op de Broome Facebook pagina van inbraken en gestolen goederen en er is veel drugs en alcohol gebruik. Geen plek waar ik zou willen wonen. De ene dag ben ik klaar met Broome, verveel ik me, net zoals in Nederland maar zodra ik een stap op het strand zet is dat gevoel meteen weer weg op een mindere dag. Tijdens een tour die ik vanuit het werk maakte leerde ik een vrouw kennen waarmee ik meteen een klik had. En wat ze tegen me zei realiseerde ik me weer even hoe blij ik ben dat ik dit alles mag zien en meemaken. Alles wat ik sinds m'n reizende leventje heb gezien, ook toen ik in Nederland woonde. Ze zei dat het leven zo snel aan je voorbij gaat. Dat een 5 jaren plan 10 jaar wordt en zelfs 20. Als je dromen hebt en niet gelukkig bent of zelfs niet gelukkig bent met een onderdeel in je leven dan ben alleen JIJ degene die hier iets aan kunt doen. Anders zul je over een jaar nog precies hetzelfde vinden en denken en op dezelfde plek staan en het jaar erna nog steeds. En dat hoeft niet aan de andere kant van de wereld te zijn, dat kan in je eigen dorp, in je eigen baan wat dan ook. Kruip uit die comfort zone waar we het zo ontzettend fijn vinden om warmpjes in te blijven. Er is zoveel meer te zien en te doen in deze wereld en verdoe geen tijd aan angst om uit je comfort zone te stappen want geloof me, dat is het beste gevoel ooit en je kunt zo trots op jezelf zijn daarna, zelfs als het niet helemaal zo uitpakt zoals je hoopte. Verbreed je horizon en ga voor die andere baan of wat dan ook, maak je niet druk om geld, geld is niet alles en uiteindelijk heb je niet veel nodig! Doe eens gek en ga een uitdaging aan. En kijk niet naar beperkingen maar naar mogelijkheden! Wees flexibel en ben niet bang om verkeerde keuzes te maken. Ik maak nu ook niet altijd de juiste keuzes waar ik achteraf van baal of het beter anders had kunnen doen. Alles is een leercurve en alles is een ervaring. Als je gelukkig bent waar je bent is dat natuurlijk geweldig. Ben je dat niet, maak een stap, elke stap is er één. Kijk niet terug maar kijk vooruit! Zeg niet 'had ik maar...' je hebt altijd een keuze en die keuze is aan jou. Sta achter die keuzes. Heb geen spijt, want je verleden heeft je gevormd tot waar je nu staat. En zoals die vrouw zei, laat je leven niet aan je voorbij gaan, LEEF!!
