Jaja, het eerste wat ik inderdaad heb gedaan bij aankomst in Australië is de landrover in te stappen, mijn bikini aan te trekken en naar de zee gegaan voor een duik. Wat was dat heerlijk! Ik ben er!!! Australia it is.
Het vertrek in Nederland was heel moeilijk. Ons pap, mam, Suzanne en Sander waren mee gekomen. Wat heb ik een verdriet gehad. Als ik eraan denk word ik nog
steeds verdrietig. Ik heb de keuze gemaakt om te gaan reizen maar er nooit bij stil gestaan hoe moeilijk dit moment zou zijn. Het was heel anders dan vorig jaar. Toen wist ik dat ik iedereen na 3,5 maand weer zou zien en liep ik lachend het vliegtuig in. Nu had ik toch enigszins wel een naar gevoel. En haat ik het dat ik de mensen die ik lief heb zo’n verdriet doe. Dat vind ik nog steeds verschrikkelijk. Ik moet het nu alleen echt loslaten om hier te kunnen genieten.
In 11 uur vloog ik van Amsterdam naar Kuala Lumpur; ik was zo kapot dat ik de hele vlucht heb geslapen. Ik miste zelfs de maaltijdmomenten omdat ik lag te slapen. Ik miste dat stickertje wat je op je stoel kan plakken: 'Wake me up'. Ik blijf Nederlands en wil geen maaltijd missen!
6 uur overstap in Kuala Lumpur en in nog eens 11 uur naar Adelaide. Ik zat naast een super lieve Indiase vrouw waar ik uren mee heb gepraat en moederlijke woorden aan me gaf. Dat deed me goed. En gek genoeg viel toen het verdriet van het gedag zeggen in Schiphol van mijn schouders en overviel me een blij gevoel van het bijna in Australië zijn.
Bij het landen had ik al alle scenario’s van de serie ‘border security’ in mijn hoofd en kon ik aansluiten bij de douane waar ik een uur heb moeten wachten en vervolgens nog een uur heb gewacht bij het stuk: ‘niets aan te geven’. En heilige die ik ben had natuurlijk toch wel iets aangegeven. Er zat namelijk zand aan mijn hardloopschoenen en zo streng als Australië is, moet ook dat aangegeven worden. De douaniers waren echter heel vriendelijk (heb nog nooit waar ik ook geweest ben douaniers horen zingen) en mijn schoenen werden gereinigd. Handig! Naast me stond een chinees oud koppel. Het was net of ik voor de tv zat en 'border security' an het kijken was. Ze hadden blijkbaar vanalles niet aangegeven en natuurlijk veel chinese troep bij zich. Goed, na 2 uur op het vliegveld kon ik eindelijk door.
In Adelaide zou de broer van Ray en zijn vrouw op me staan te wachten en zouden zij me meenemen om wat van Adelaide te zien voor ik het vliegtuig van 16.00u in zou stappen naar Port Lincoln (waar ik Ray zou zien voordat hij op de tonijnboot stapt). Het was ondertussen 10.30u en ze hadden al 3 uur (!!!) op me staan wachten. En ik had deze mensen nog nooit gezien, alleen op een foto. Gelukkig herkenden we elkaar meteen. Het was een oudere versie van Ray.
Toen ging het allemaal even heel vlug. We gingen namelijk proberen of ik nog op de vlucht van 11.30u zou kunnen wat nog mogelijk was! Dus ik weer mijn veel te zware tas inchecken, vlug naar de douane (de broer en zijn vrouw mochten ook mee) en om 11.00u zat ik te wachten om om 11.15u te kunnen boarden!
Om 12.30u arriveerde ik in Port Lincoln. Wat was ik blij! Blij om op mijn eindbestemming te zijn, blij om mijn manneke te zien en blij om onze landrover te zien! Wat een gave bak. Ik voelde me meteen een avonturier!
Dat gevoel verdween wel toen ik mocht rijden en als een achterlijke meteen aan de rechter kant van de weg ging rijden! Het scheelt dat er bijna geen mens was. Ik was nog geneigd om ergens heel groot ‘LINKS’ op te schrijven want daarna ging het nog een paar keer mis.
Het eerste wat we deden nadat ik was aangekomen was naar de supermarkt rijden om eten te halen, naar een strandje rijden, bikini aantrekken, een duik nemen in het azuurblauwe water en picknicken. Dat was genieten.
En de mensen! Echt zo vriendelijk: Hello, how are ya?! G’day mate. Gewoon zelfs mensen waar je voorbij loopt. Ik moest elke keer lachen.
De dag werd alleen maar beter toen we het Lincoln National park in reden om naar onze kampeerplek te gaan. Prachtig park langs te kust. Aan het einde van de dag toen het donker begon te worden riep Ray: “Look, a rabbit!” Ik dacht: is dit nu een grap, want ik zag wel 10 kangoeroes die aan het grazen waren toen ik naar de ‘rabbit’ aan het zoeken was. Ik dus door het dolle heen want ik zag mijn eerste kangoeroes.
En de kampeerplek was werkelijke adembenemend. We parkeerden de auto 4 meter voor de zee, echt geen mens te bekennen, en hebben onze daktent op gezet. ‘Wow, wacht een spin!!’, riep Ray toen we in de net opgezette daktent zaten. ‘WAAAAAAAAAAAAHHHH!’. Ik zat meteen in de andere uiterste hoek van de tent. Ik heb al van die horrorverhalen gehoord van spinnen in Australië. Nu weet ik dat Ray het ook niet op spinnen heeft dus we waren allebei wat paniekerig. ‘Kijk uit!! Niet onder de spin door kruipen!! En check de rest van de tent!!’ Ja bedankt, fijn klusje. Onze vriendelijke vriend werd de tent uit gegooid en we waren hierna zover we zagen spinvrij. Geen idee wat voor één het was maar hij was groot (in mijn beleving). Volgens Ray was het nog niks. Fijn!
’s Avonds hebben we een kampvuur gemaakt en marshmallows gebakken onder een belachelijk mooie sterrenhemel.
In de morgen werd ik wakker met de kabbelende zee op de achtergrond.
Ik opende het raam en keek recht in de zon die op de horizon boven de zee scheen en het eerste wat ik deed was het water in springen. Waar ik dus alleen nog aan moet wennen is het idee dat hier zoveel haaien zitten. en niet van die kleintjes maar witte haaien, bullsharks enz. Dit blijkt het gebied te zijn met de meeste haaien. Ik ben er dus maar tot kniehoogte in gegaan. Toen ik gisteren bij familie en vrienden van familie was om verse pizza te eten kreeg ik ook allerlei haaienverhalen te horen wat ze hadden meegemaakt. Daarna vroegen ze me of ik op de donut achter de boot wilde. Uhm... dat zien we nog wel.
Die dag hebben we door het National park gereden, over de duinen gereden, de auto op een groot strand gereden waar ze aan het surfen waren en een paar biertjes gedronken met een vriend van Ray.
De volgende dag moesten we om 5.00u op omdat ik Ray af moest zetten voor het werk. Hij is voor 4-8 weken op de tonijnboot. Toen we bijna bij de boot waren en ik een parkeerplek op moest rijden kwam een politieauto me tegemoet rijden met knipperende lichten. Is dit voor mij?! Door de onrust reed ik weer onbewust aan de rechtse kant (handig als een politieauto je tegemoet komt rijden) maar wist ik uiteindelijk ergens te parkeren. “Rustig maar,” zei Ray “het zal vast zijn omdat je hier even rechts reed.” Ja, shit. Ze kwamen naar me toe en hadden mijn snelheid met een lazergun gemeten. Verdomme, 12 km te hard. De vrouwelijke agente was niet bepaald vriendelijk en er was geen optie tot onderhandelen. Ze waren een hele tijd weg om mijn rijbewijs te checken. Toen de mannelijke agent terug kwam zei hij: “Charlotte… dat is een mooie naam, zo heet mijn dochtertje ook.” Daarop volgend zei hij dat de boete 490 dollar is!!!!!
Maaaaar, ik kreeg een waarschuwing. Ik heb in mijn hoofd ons pap en mam bedankt voor mijn mooie naam! Dat bedrag, dat is toch niet normaal! Daarna heb ik denk ik overal 10 km te langzaam gereden. Dat gaat me echt niet nog een keer gebeuren. Belachelijk!
Nou, een knuffel en een kus, de jongens van zijn bot een handje schudden en dat was het, ik was weer op mezelf. Nu had ik niet iemand waarbij ik kon vragen: “deze kant van de weg?” “Ja, deze kant van de weg.” Of: “Nee!!! De andere kant!”
Ik had besloten om toch niet eerst alles te gaan verkennen maar naar Whyalla, naar de moeder van Ray te gaan. Maar met een aantal tussenstops. Ik had een toeristenmap gekregen en alle baaitjes omcirkelt waar ik naartoe wilde.
Na een aantal uur raakte ik het links rijden al steeds meer gewend en werd ik steeds relaxter. Muziekje op en cruisen maar. Ik herhaalde in mijn hoofd bij elke bocht die ik moest maken: “Links links links.” Na een aantal baaitjes en strandjes in een dorp reed ik op de snelweg en zag ik in een oogwenk op een klein bordje ‘Lipson cove’ staan. Hmm…ik zal daar eens naartoe gaan. Het was een zandweg en het voelde echt al de middle of nowhere. Ik kwam geen één auto tegen en was al kilometers aan het rijden toen ik me bedacht dat ik helemaal geen internet of telefoonservice heb. Hmm… dit was misschien toch niet zo handig. Maarja, ik was toch eigenlijk wel nieuwsgierig en die nieuwsgierigheid werd beloond want wat was het een prachtige baai! En er was gewoon niemand! Helemaal niemand! Alleen in de verte op een klein schiereilandje stond het vol met fairy pinguins. PINGUINS!
Er stond alleen één caravan een eind verder.
Zo’n 100 km voor Whyalla kwam ik de ene dode kangoeroe na de andere tegen langs te weg. Is eens wat anders dan de eekhoorns of konijntjes langs te weg in NL. Ik kreeg al instructies mee om niet bij zonsopkomst en zonsondergang te gaan rijden want dan komen ze richting de weg en worden ze acties.
Toen ik aankwam in Whyalla wist ik meteen welk huis ik moest hebben want ik herkende de zus van Ray die over de straat rende en stond te springen, zwaaien en roepen.
En ze hadden me niet meer welkom kunnen heten dan wat ze hebben gedaan. Er stond een heel groot bord voor het huis met: Welcome in Whyalla. En in de achtertuin stond een bord met ‘dutch embassy’ en alle typische Nederlandse dingen. Ze hadden er allemaal aan gewerkt; Ray, Ray’s moeder, Ray’s zus. Zo super lief.
Mijn dagen worden meteen vol gepland want voor de volgende dag was er al een lunch voor me gepland met de dames van de aquarobic’s van de moeder van Ray, de jaarlijkse ‘Christmas lunch’. Dus ik met moeders op pad. Omdat de auto te hoog is hebben we een laddertje nodig zodat moeders de auto in kan. De rollator op de achterbank en we konden op stap.
Ik heb zo gelachen. Er waren zo’n 50 dames (en een paar heren) en de jongste was denk ik rond de 55 jaar. Ik haalde het gemiddelde nog wat omlaag. We waren ruim op tijd maar hadden dat ook echt nodig want er werd wat af geknuffeld.
“En wie is dit?”, vroegen ze dan. “je kleindochter?”. Ja, had gekund! Maar nee, dat niet.
Ik zat langs een vrouwtje, Rachel, en dat was echt een heerlijk mens. Ze sloot elke zin af met: ‘my love’. Op een bepaald moment kreeg ik het zomaar druk met de dames want de ene liet me haar kinderen zien op haar telefoon en de andere stond al klaar om foto’s te laten zien van een ander nationaal park in de buurt.
’s Middags ben ik voor het eerst naar het strand gegaan in Whyalla. Ik blijf op veilige afstand. Gisteren vertelde een man me dat hij bij het stand-up-paddle boarden regelmatig dolfijnen ziet! WAT?! Dat wil ik ook!
’s Avonds, nadat ik de planten water had gegeven in de voortuin, zat de moeder van Ray op haar rollator en zei: “Charlotte, zullen we een biertje doen en de zonsondergang kijken?” Jaaaa! Dus ik een radler voor Ray’s moeder klaar gemaakt en daar zaten we, in de voortuin met de zonsondergang en allebei een biertje. Heerlijk!
Ik heb nog heel wat te doen maar ik kom er niet eens aan toe! Ik neem het maar even per dag en kijk waar ik zin in heb de komende tijd.
Bedankt voor jullie lieve berichtjes! Vind het echt super leuk om van jullie te horen. Ik zag dat er een flinke pak sneeuw ligt in ons kikkerlandje. Hier was het gisteren 43 graden en zat ik maar even binnen, vandaag is het 24 graden. In 43 graden heb ik de kerstboom gisteren opgezet. Ik word hier goed bezig gehouden. Ik zit op het moment in de bibliotheek en ben mijn fototoestel vergeten dus foto's zullen nog volgen!