Wat gaat de tijd toch snel. Ook hier.
Eind januari alweer en weer 1,5 week terug in Australië. Ik ben blij dat ik teruggekomen ben naar Nederland en ik heb daar zeker geen spijt van. Ook al was de reden van terugkomst verdrietig, ik heb een goede maand gehad, veel leuke dingen gedaan en mijn lieve familie en vrienden weer gezien.
Ik heb me ook wel veel gerealiseerd. Onder andere dat ik me echt bevoorrecht voel om deze stap te kunnen maken, meer te gaan reizen en meer te zien. En dat ik heel blij ben dat ik deze grote stap heb gemaakt ook al moest ik daarvoor al mijn zekerheden achter me laten. Ja, dat was/is eng maar voelt goed. Het voelt zoveel relaxter om niet ver in de toekomst te kijken en op dit moment te doen wat je graag wil doen. En dat kan eigenlijk overal. Ook in Nederland. Maar ik kies er dus nu even voor om daarvoor wat verder weg te gaan 😉
Na een hele lange weg terug kwam ik van 5 graden in Nederland in 42 graden in Adelaide. Hallo Zon! Ik had mijn lange broek nog aan en zweette als een otter. Ik verbleef die nacht in Adelaide, stond de volgende dag om 5.00u op en stond om 6.00u alweer op het vliegveld om mijn vlucht te halen naar Whyalla. Wat bleek, de vlucht was vertraagd. Vliegtuig was kapot. Dat was natuurlijk geen ramp, maar om 11.00u hadden ze nog steeds geen vliegtuig gevonden, dus de tijd schoof maar op. Alleen daarom was ik al blij om terug in Whyalla te zijn. En ik zag mijn auto weer! Die had ik gemist! Dus het eerste wat ik wilde doen was een rit maken in de auto. Maar dat ging dus even niet door. Ik wilde met de centrale deurvergrendeling de deur openen maar dat ging niet. Sleutel kapot? Maar de auto zelf deed dus ook helemaal niets. Tijdens dat ik weg was, had de familie er een nieuwe accu in laten zetten omdat hij het eerder ook niet deed en er blijkbaar een te kleine accu in zat. Oké, goed begin. Gelukkig ben ik bij de Australische wegenwacht (RAA) en kon ik na hun bezoek weer rond. Oooohhh wat was dat fijn! Hand op het stuur, een beetje onderuit zitten rechterarm uit het raam, muziekje aan, zonnebril op en toeren maar. Zie je me al zitten? Nee, zo zit ik er niet bij maar zo voel ik me wel in de landrover.
’s Avonds gingen we met de familie bij zonsondergang zwemmen en hebben we geworsteld op het vlot. Ja, ik ben weer terug!
De rest van de week heb ik gebarbecued, en gebarbecued en ja, gebarbecued. Aan het strand, bij het strandhuis, op de camping, bij mensen die ik nog nooit gezien heb. En aankomende week staan er nog een paar op de planning. Ik klaag niet want het is hartstikke gezellig. Ik logeer de komende tijd bij Bob, aanhang van de familie. En ik heb het geluk dat Bob een zwembad heeft. Dus op de 42 graden dagen doe ik mijn ogen open en spring ik nog net niet vanuit mijn bed in het zwembad.
Een paar dagen nadat ik aankwam zou Ray voor een nachtje van de boot af komen en in Port Lincoln zijn. Port Lincoln is 3 uurtjes rijden over één lange rechte weg. En ik kan het niet helpen dat ik toch schrik blijf houden voor eventuele losspringende kangoeroes. Je weet gewoon niet wanneer ze de weg op springen en je mag 110km/u rijden op de snelweg. Maar het is ook wel weer lekker toeren.
Ik wist niet wanneer hij aan zou komen met de boot, dus ik had wat tijd om te doden. Ik ben een hikingtrack gaan lopen, had daarna wat biertjes gehaald en een sandwich en ben een mooi strandje in Port Lincoln gaan opzoeken. Ik zat kant en klaar en opende net mijn biertje toe Ray me belde dat ik hem kon ophalen.
We zijn die nacht weer naar het Lincoln national park gegaan en hadden weer een adembenemend mooi plekje aan het water gevonden. Met een klein strandje en de zonsondergang. Beter kon het niet. Dus nadat ik Ray de volgende dag weer bij de boot had afgezet was mijn plan om weer te kamperen in het Lincoln national park. Ik voelde me een hele held en vond een plekje waar we eerder waren geweest. Het is een eind van de harde weg af en er is niemand te bekennen. Hoe relaxed is dat? En het is echt een prachtige plek. Maar toen ik de daktent had opgezet voelde ik me toch niet meer zo’n held. Was dit wel zo verstandig? Ik wist dat de accu nog niet op zijn best was, er klopte iets niet, ik had hem namelijk gecheckt nadat ik aankwam in Port Lincoln en hij gaf aan dat hij nog steeds niet was opgeladen. Vreemd want dat had wel gemoeten na 300km. Een 20 minuten dieper het nationaal park in waren officiële kampeerplekken waar we de dag ervoor even naartoe gereden waren, waar meerdere mensen aan het kamperen waren. Maar ik was te eigenwijs want die kampeerplaatsen waren niet aan het water, en Charlotte wilde aan het water kamperen.
Ik zal je eerlijk zeggen dat ik soms toch wel wat schrik had.
Ik heb wel heerlijk geslapen met het briesje op de achtergrond en werd ’s ochtends wakker met het uitzicht op het water vanuit de daktent. Niks aan het handje dus.
’s Ochtends dacht ik echter weer aan de accu. Wat als de accu weer leeg is? Kan de RAA me hier dan wel vinden? Ik bedacht me dat ik maar eens zou proberen of hij zou starten. Ik duwde mijn sleutel in het contact en probeerde hem te starten. Proberen ja, hij hield er meteen weer mee op. Nog maar eens proberen… nee… hij stopte er weer mee. Oh mijn god, ik kreeg het even Spaans benauwd. Echt niemand zou me daar kunnen vinden want je kunt de ingang van het zandpad niet eens zien vanuit de harde weg omdat het één en al dichte bush is.
In recordsnelheid had ik de daktent ingepakt want ik wilde weg (als dat überhaupt zou lukken). Ik heb de landrover even een aai gegeven en hem toegesproken en dat hielp. Hij startte! Phoe, ik kon weer ademen! Nu gauw terug de harde weg op.
Ik had de vriendin van een collega van Ray leren kennen en we hadden afgesproken samen te gaan lunchen. Erg gezellig en ze bood me een slaapplek bij haar huis aan. Maar de volgende dag zou het Australia Day zijn en stond er weer vanalles op de planning dus ben ik weer terug gereden naar Whyalla.
Australia day, wat was dat een geweldige dag! ’s Ochtends stond ik om 6.00u op voor de funrun van 5 km. Het zou weer een warme dag worden dus was de funrun vroeg gepland. Jeetje, ik was denk ik langzamer dan de snelste wandelaar. Ik moet echt wat doen aan mijn conditie.
Omdat de funrun dicht bij de zee was zijn we naar de zee gegaan om een duik te nemen. Ik had alleen mijn bikini niet bij. Ik zat langs de kant en zag de dolfijnen weer binnen komen. Ik er dus snel naartoe rennen en Sandra (nichtje) achter me aan. De dolfijnen zijn echt super tam en kwamen steeds dichterbij. Sandra sprong meteen in het water. Ik gooide mijn mp3-speler af die ik nog om had van de funrun en sprong er in mijn kleren achteraan. WAAAAAAAAHHHH ik ben met dolfijnen aan het zwemmen! Dit was echt een droom die uit kwam. En ik ben zo blij dat ik dat nooit in een bassin gedaan heb! Ze horen in het wild! Wat een prachtige beesten. Ze kwamen een paar keer nieuwsgierig naar ons toe en vertrokken toen weer. Oh mijn god, ik was zo door het dolle heen. Later kwamen ze nog een paar keer terug. Ik denk dat ik er in totaal wel 3 uur ben geweest. Oh ik krijg weer kippenvel als ik eraan denk. En ik zag zelfs de dolfijn weer met de grote wond van een maand geleden. En de wond was echt goed aan het genezen.
Die dag hebben we, je gelooft het niet, gebarbecued. Aan het strand. De zonsondergang gekeken en was er vuurwerk aan het water terwijl je de gloed van de zonsondergang nog zag! Wat een dag!
Ik sliep als een roosje ’s avonds.
We zijn zelfs in het Whyalla news gekomen!
Oh ik ben trouwens nog naar de kerk geweest! Jawel, echt waar. ‘Life Unlimited church’ heet het. Een super moderne kerk met een band en overal ledverlichting welke verkleurde. Het zag eruit of ik naar een mini-concertje ging. De moeder van Ray gaat er elke zondag naartoe en ik was eigenlijk wel benieuwd hoe het eraan toe gaat want zoals ze het beschreef klonk het best gezellig en klonk het zoals in van die Amerikaanse films dat iedereen staat te dansen en kei hard mee aan het zingen is met hun armen in de lucht. Zo was het dus ook.
Ik leerde een paar churchies kennen en ik kreeg meteen een preek van een oudere dame over hoe ze 30 jaar geleden het licht had gezien bij deze kerk en hoe fijn het is dat God zo dicht bij haar staat en Hij altijd bij haar is. Ik kreeg een welkomst pakketje mee waarin allemaal brochures zaten om me in te schrijven voor de kerk en alle bezigheden. En een zakje papieren zakdoekjes. Hmmm…
We begonnen meteen te zingen en te dansen. HALLELUJAH! De pastoor vroeg wie er nieuw was dus ik stak netjes mijn hand omhoog. En ik was de enige. ‘We heten haar met zijn allen welkom!’, zei de pastoor, en iedereen begon te klappen, zo’n 100 man. Ik begon ongemakkelijk te lachen. Ohjeej, nu weet iedereen dat ik nieuw ben.
Oké, het zingen was best leuk en het gaf echt energie, maar het praten over de bijbel is niet voor mij weg gelegd en het blijft slaapverwekkend, ook al werd er continu ‘AMEN’ met zijn allen geschreeuwd en stonden mensen met de armen omhoog mee te doen.
Aan het einde van de dienst kwam de oudere dame weer naar me toe, pakte me vol passie vast en vroeg me hoe het met me ging omdat toen ze de eerste keer hier was geweest zo overweldigd was en niet wist wat ze meemaakte en ze er echt even van bij moest komen. ‘Nee hoor, het gaat goed’, zei ik. ‘Je mag altijd bij me langskomen’, zei ze. Lieve dame, maar het voelde lichtelijk ongemakkelijk. Later toen we aan de koffie zaten kwam de pastoor langs me zitten. Nee he, dacht ik. Maar hij was enorm vriendelijk. Gewoon een doodnormale vent met kinderen, zonder praat over God.
Ik moet eerlijk bekennen dat ik me best wel heb vermaakt. Tot een bepaalde hoogte. In ieder geval leuk om een keer mee te maken. En wat hadden we erna? Jawel, een barbecue!
Het is vandaag de hele dag aan het regenen en dan ben ik helemaal van mijn a propos. Wat moet ik dan toch doen? Ik ben zowat elke dag de hele dag buiten. Dus vandaar weer een update in mijn blog! Ik blijf nog even in Whyalla tot ik wat nationale parken in ga trekken. Ik heb de route al uitgestippeld. Maar ik bekijk een beetje per dag waar ik zin in heb of wat er op de planning staat.
Oké nog één foto dan.
Tot snel!