In de achtbaan

2-12-2017

Wat een emotionele rollercoaster zeg. Je weet soms niet wat je mee maakt… Je leest nergens over hoe pijnlijk het kan zijn de laatste week. Dus bij deze; het is heel pijnlijk, emotioneel en niet goed te bevatten! (Nu staat het toch ergens op internet)

Het is namelijk bijna zover. Over 5 dagen vertrek ik naar Australië en gaat mijn grote avontuur zonder einddatum beginnen.

“Wat zijn je plannen?”, vragen mensen dan aan me. Ik heb daar niet eens een duidelijk antwoord op. En het ene moment benauwd me dat enorm en komt de control freak weer in me naar boven en het andere moment denk ik: Wat heerlijk! Dit is was ik wilde! Hoe relaxed is dat?! En kan ik niet wachten tot het zover is.

Even terug naar het moment dat dit allemaal ontstond; mijn ‘grote reis’ in 2016. En als ik dat al een ‘grote reis’ noemde, wat moet dit dan toch worden…

Maar tijdens die reis vielen ineens alle puzzelstukjes in elkaar. Ik ben altijd iemand geweest die mee ging met hetgeen wat er van je verwacht wordt. Dat voelt ook vertrouwd. Ik had een leuke vriend vanaf een jonge leeftijd, een goede opleiding, leerde verder, een mooi huis en groeide in mijn carrière. Perfect toch? Maar ik bleef altijd een onrust houden. Waarom? Ik heb toch alles?!

Door uit mijn comfortzone te stappen, alleen voor langere tijd te gaan reizen, wat ik altijd al wilde, maakte dat ik een rigoureuze keuze kon maken. En eigenlijk voelde hij toen helemaal niet rigoureus. Ik heb altijd wel een passie gehad voor reizen en ik was gefascineerd als iemand een grote stap maakte in het leven, zeker op het gebied van reizen. Maar het zelf doen was echt veel te ver-van-mijn bed-show. Tijdens de reis heb ik kunnen ervaren hoe het is om het eigen heft in handen te nemen, te vertrouwen op het gevoel en intuïtie, zij wijzen je wel de weg.

Ik leerde mensen kennen die ook dezelfde stap hebben gezet en besefte me dat het niet zo moeilijk is, je moet het alleen doen. Ik heb zoveel inspirerende gesprekken gehad met personen die me hebben laten inzien dat het ‘altijd goed komt’. En dat is een fijn gevoel!

Je hebt zo’n cliché: “Life begins at the end of your comfort zone.” Hoe cliché het ook is, ik heb het echt meerdere malen ervaren. Zowel in mijn carrière als nu. En uit die comfort zone zijn voelt geweldig!

Terug naar de realiteit… Ik leefde na mijn ‘grote reis’ in 2016 namelijk op een soort roze wolk want; ik had eindelijk gevonden wat ik nooit heb gedurfd! Maar ook daar donder je na enige tijd weer vanaf want ik werd zo weer in de maatschappij van ‘altijd druk’ opgeslokt. Het kost dan moeite om je vrije geest en rust vast te houden. Afspraakjes die weer weken vooraf gepland moesten worden, velen die ‘druk’ zijn, alle prikkels van social media en ik die ook weer ‘druk’ werd.

Er is in een jaar toch ook weer veel gebeurd en gaan de emoties omtrent mijn avontuur continu alle kanten op. Maar één ding was elke keer zeker; ik ga het doen.

Ik heb eergisteren mijn laatste werkdag gehad en gisteravond mijn tot-ziens feestje.

Ik kwam thuis na mijn laatste werkdag, kwam binnen en keek ons mam aan en ze zei: “WERKELOOS!” Ik moest zo hard lachen want ik had nog nooit iemand het woord ‘werkeloos’ zo blij horen zeggen. Werkeloos en geen huis… ik dacht: Maakt me dat een zwerver?!

De laatste werkdag en het tot-ziensfeest waren overweldigend. En voor degene die het nog niet weten; ik ben een heel zacht ei. Ik huil al als de voorstukjes van All You Need Is Love in de reclame getoond worden of als er een olifantje dood gaat in een documentaire. Dit is echt beter geworden hoor omdat ik een brede rug heb moeten krijgen, maar het is er nog steeds. Zeker als het om mensen gaat die dicht bij me staan (en dieren). Verder kan ik ooit ook best hard en zakelijk zijn hoor. Gelukkig maar, anders liep ik heel de dag te lallen.

Vorige week sprak ik iemand waarvan de dochter ook naar het buitenland was vertrokken. Ik vroeg haar hoe het nu voor haar als moeder is. Ze vertelde me dat haar dochter voor ze vertrok soms echt emotioneel was. Ze was het ene moment heel blij en het andere moment overviel het haar en voelde het zwaar.

Goh, er viel ineens een last van mijn schouder, ik ben niet de enige! Het zal er dus wel bij horen.

Maar ik weet wel dat het heerlijk voelt om zoveel geweldige mensen om je heen te hebben. Dat doet zo enorm goed. Want wat heb ik vele lieve woorden ontvangen, lieve cadeautjes gekregen en zoveel liefde mogen voelen. Wat ben ik daar dankbaar voor.

Maaaaaar ik ben niet van de aardbodem verdwenen en ik kom ook gewoon weer regelmatig terug!

En tegenover het verdriet van nu staat iets heel moois: mijn reis, mijn avontuur.

En als ik heel even een momentje heb om niet aan het gemis van iedereen te denken en alles wat ik nog moet doen, dan heb ik er echt enorm veel zin in! En ben ik blij dat ik deze keuze heb gemaakt.

Ik sta er nog steeds 100% achter. En ik realiseer me weer hoeveel dierbare, bijzondere mensen ik dichtbij me heb staan en ik heb mogen leren kennen. Wat een rijkdom. Dat doet me echt goed!

Ik heb er vertrouwen in dat het goed komt, hoe het dan ook gaat lopen. En dat is het belangrijkste toch?

De volgende keer zal ik in Aussie zijn, trek ik mijn bikini aan, spring ik in onze nieuwe aanwinst; de landrover, rij ik naar het strand, ga ik aan de factor 50 (die staat al in een literverpakking voor me klaar) en laat ik die melkflessen eens bakken terwijl ik met mijn verrekijker dolfijnen probeer te spotten. Tot snel!