10-6-2018
Ik word op het moment van links naar rechts gewiegd door de deining van de zee. Wachtend op het moment dat de motor van de boot stopt en ik het anker kan laten zakken. Ik kom net terug van een twee uur durende uitkijk en heb net een 35 meter lange boot bestuurd! Ja, er is weer veel veranderd. Ik kan het zelf soms amper bijhouden.
De dag nadat ik mijn blog schreef kreeg ik te horen dat ik het huis uit moest. Moeders had een huurachterstand en de huiseigenaar was er klaar mee. Omdat moeders en zoon moesten vertrekken, moesten ik en de Duitse backpacker natuurlijk ook vertrekken omdat zij het hele huis huurde. Wat baalde ik. Eindelijk mijn plekje gevonden, ook al was het niet perfect, maar ik vond het heerlijk om even een eigen kamer te hebben. Ik had 2 weken om wat anders te vinden…
Terwijl ik weer via de Broome Facebook pagina druk naar een kamer zocht werd ik een paar keer gebeld door Paspaley Pearling company. Zij zijn de grootste in de parelindustrie en ik had daar maanden geleden gesolliciteerd. Ze wilden me voorbereiden zodat ik meteen op een boot zou kunnen werken zodra er een plek vrij zou komen. Ik deed een drugs- en alcohol test, een gehoortest en een medische test waarbij ik een aantal oefeningen moest doen om te laten zien of ik fit en sterk genoeg ben. Het was niet zo spannend eigenlijk. Na de introductie van 3 uur (!!!) met filmpjes en leesmateriaal was ik klaargestoomd en wachtte ik op een telefoontje. Maar dat zou dus betekenen dat ik mijn huidige baantje vaarwel moest zeggen. Mijn baantje met mijn twee super lieve collega’s, waar ik met veel plezier naartoe ga en waar ik die geweldige tripjes mee mag maken. De andere kant van de weegschaal was dat ik het huis sowieso moest verlaten en iets anders moest vinden voor een redelijke prijs wat bijna onmogelijk is in Broome, ik dubbel zoveel verdien op de boot, geen uitgaven heb de gehele tijd dat ik op de boot ben en genoeg werkdagen heb om eventueel voor een 2e jaar visum te gaan in de toekomst. Voor een 2e jaar visum moet je als Nederlander 3 maanden in een afgelegen gebied gewerkt hebben in bijv. een mijn, een boerderij (fruit plukken), een grote cattle station etc. of dus in de parelindustrie.
De huiseigenaar belde me persoonlijk op en bood zijn excuses aan dat ook ik het huis uit moest door de huurachterstand van moeders. Hij wilde me niet op straat zetten en wilde me helpen een nieuwe plek te zoeken. Hij bleek nog een aantal meer huizen in Broome te hebben.
Maar net voordat ik het huis moest verlaten werd ik gebeld dat ze een plek voor me hadden op een boot als dekhand. En ja, ik heb voor de praktische kant gekozen deze keer…
Paspaley is zo ontzettend laks dat ik 2 dagen voor ik weer moest werken pas te horen kreeg dat ik een baantje bij ze had en dus 2 dagen later kon beginnen.
Met lood in mijn schoenen ging ik naar Cable Beach Resort om ontslag te nemen. Ik heb een traantje gelaten omdat ik het echt zo erg vond om te gaan en mijn collega’s in de shit achter te laten. Ze waren zo ontzettend lief en begripvol toen ik het vertelde. Zelfs mijn manager moest een traantje laten omdat we zo’n goede klik hadden. Ze is zo’n schat. Ze gaven me een dikke knuffel en zeiden dat je soms keuzes moet maken maar dat ze het jammer vonden dat ik vertrek.
Ik kom terug van Cable Beach Resort en Ray geeft me een dikke knuffel terwijl ik een traantje laat en heeft een biertje voor me klaar staan. Dat was net wat ik nodig had.
Op het moment dat ik net mijn biertje aan het drinken was in mijn kamer met Ray komt de zoon thuis en horen we een luid geschreeuw. Ik kijk Ray aan en we wachten even af… Tot we een knal horen en moeders door de gang rent en schreeuwt: ‘Call the police!’ Ik gooi de deur van mijn kamer open en de zoon komt achter de moeder aan gestormd. ‘Sorry guys’, zegt hij heel rustig tegen ons en begint daarna weer als een bezetene te schreeuwen. Wij rennen naar buiten en zien dat de zoon de moeder in het gezicht slaat en ze op de grond ligt. De backpacker probeert de zoon tegen te houden maar hij draait helemaal door. Ik weet niet wat het maakte dat hij kalmeerde maar het duurde lang. Nog nooit heb ik zoiets meegemaakt. Ik zei in mijn vorige blog dat ze elkaar soms de hersens in kunnen slaan maar dat was figuurlijk. Zeker niet letterlijk.
Moeder vertrok en wij bleven achter met een doorgedraaide zoon. Hij is altijd goed geweest voor mij dus dat is het probleem niet maar ik was nu blij om het huis te verlaten. En dat zou de volgende dag zijn.
Twee dagen later begon ik op de boot. Wat was ik zenuwachtig. Ik hoorde namelijk dat de duikers altijd schreeuwen en schelden tegen de dekhand en je het nooit goed genoeg kunt doen.
Ik moest om 10.00u naar de Paspaley werf komen en daar zouden we verzamelen. Het enige wat je kunt doen bij Paspaley is alles op je af laten komen want niemand vertelt je iets. Ik werd door een busje opgepikt met de rest van de kerels die ons naar de kleine boot bracht. Met de kleine boot werden we naar de parelboot gebracht.
Ik voelde me zo stom toen ik op het dek stond en begod niet wist wat ik moest doen. Ray had me het één en ander uitgelegd en we hadden wat knopen geoefend en andere technische dingen en dat hielp enorm maar toch was het even een shock. Dat ik horrorverhalen te horen kreeg van medewerkers die een vinger kwijt waren geraakt etc. door het werken op het dek hielp me niet echt.
De volgende dag moest ik om 4.50u opstaan om het anker om 5.10u op te halen. Dat is mijn dagelijkse start van de dag. Vervolgens maken de acht duikers zich klaar en zorg ik dat het dek klaar is voor de eerste duik.
De mannen duiken alle 8 naast elkaar en houden zich vast aan elk hun eigen touw. Dat touw hangt net boven de zeebodem door een gewicht wat aan het touw hangt. Ze worden vooruit getrokken door de boot en ik kan hun snelheid via een groot doek, de drogue (soort parachute) in het water stellen.
Terwijl ze aan het duiken zijn en de parelschelpen zoeken, krijg ik soms via piepjes te horen als ik bijv. het gewicht moet laten zakken of omhoog takelen als de zeebodem dieper of ondieper wordt zodat ze op de goede hoogte onder water aan de lijn hangen. Of pas ik de snelheid van de boot aan. Volg je het nog? Het is zo lastig te begrijpen als je het niet ziet.
Ik heb er zelf 1,5 jaar over gedaan totdat ik begreep wat Ray me altijd uitlegde over hoe het parelduiken werkt.
Aan het einde van de duik maak je het dek klaar om de zakken van de duikers vol met verzamelde parelschelpen omhoog te halen.
De parelschelpen worden per persoon geteld door de schipper en vervolgens moeten we parelschelpen schoonmaken voordat ze één voor één in panelen geplaatst worden. En dat schoonmaken is hakken met een kapmes.
Je wil niet weten wat voor rommel er op de parelschelpen groeit. Nog nooit zoiets gezien. En als je pech hebt krijg je tijdens dat je de rommel van de schelp af hakt het slijm in je gezicht gespoten.
Wat een heerlijke baan.
Daarnaast zitten er regelmatig kwallen in de zakken en de gevaarlijkste is de kleinste, de Irukanji. Die wil je echt niet tegenkomen. Er was een dekhand vorige week gestoken door een Irukanji en kreeg een extreem hoge dosis morfine tegen de pijn. Het duurt een paar dagen voor je herstelt. Een meisje wat gestoken werd door de Irukanji tijdens het zwemmen in de zee rondom Broome werd 3 dagen in coma gehouden.
Afijn, de panelen worden ergens in de zee gedumpt totdat ze naar een parelboerderij gaan waar ze gekweekt worden zodat de parel in de schelp kan ontwikkelen.
Het is een makkelijk baantje, maar met momenten best zwaar. Het is echt mannenwerk. Het zijn lange dagen en Ik werd sommige dagen wakker van de pijn in mijn armen en mijn handen stonden vol met blaren omdat je continu met touwen werkt. En onder de blaren die open waren kwamen nieuwe blaren. Omdat je 12 uur per dag nat bent door het zeewater krijg je worstvingers en ik had uitslag over heel mijn handen door de rommel wat op de schelpen groeit. Mijn benen en armen stonden onder de krassen en ik had open wonden op mijn voeten doordat ook die heel de dag nat zijn. Nee het is geen luxe baantje. Maar elke keer als ik de duikers omhoog zie komen word ik er weer aan herinnerd dat ik de laatste ben die mag klagen.
We beginnen om 5.10u en ik eindig de dag rond 19.00u omdat ik de kleine boot moet tanken aan het einde van de dag en het anker moet laten zakken.
De mannen doen 9 duiken per dag van letterlijk het moment dat de zon opkomt tot het moment dat de zon onder gaat. Elke duik duurt zo’n 45-60 minuten. Ze komen dan 15 minuten omhoog en maken dan de volgende duik weer. Tussendoor proppen ze wat eten in hun mond en gaan weer verder. Het is echt ongelofelijk wat ze doen. Maar hoe meer parelschelpen ze vangen, hoe meer geld. En het gaat om veel geld, heel veel geld.
En oké, dat ik stik kapot ben na een lange dag werken en vol zit met blaren en overal pijntjes heb vergeet ik als ik de spectaculaire zonsondergang zie, een biertje drink met de mannen, een douche neem, en daarna buiten op het dek zit.
En weet je wat… bijna elke avond komen er zo’n 20 dolfijnen!! Er zijn vissen die op het licht af komen van de boot en dat maakt dat de dolfijnen komen om een makkelijke maaltijd te vangen. En ik kan niet omschrijven hoe geweldig het is om ze te zien vissen.
Het is net of ik naar een documentaire aan het kijken ben. En ’s avonds als je in je stapelbed ligt hoor je de dolfijnen met elkaar communiceren. Hoe geweldig is dat?! En het zijn niet alleen de dolfijnen die het einde van de dag zo geweldig maken, de sterrenhemel is adembenemend op de boot.
Het blijkt dat eind juni de walvissen komen en ze zo dichtbij komen dat ik wacht moet houden en de duikers gevaarsignalen onder water moet geven als de walvissen dichtbij komen omdat ze verstrikt kunnen raken in de duikslangen waaruit de duikers lucht krijgen. Dat is hoe dichtbij ze komen!
Helaas kan ik van dat alles maar kort genieten omdat ik rond 21.00u max. in mijn bed lig omdat ik weer vroeg op moet. De trips duren zo’n 10-12 dagen en tussenin heb je zo’n 4 dagen vrij.
En ik had schrik voor de mannen op de boot maar ze zijn allemaal super aardig. Oke, als je iets fout doet zijn ze niet blij want alles wat mis gaat betekent voor hun minder geld, maar het viel me 100% mee.
15 mannen op de boot en ik. Wat een totaal andere wereld…
De tweede dag op de boot, toen ik net klaar was met werken en de zuurstofflessen op het tweede dek dicht had gedaan kwam ik terug op het dek en ik wist niet wat ik meemaakte. Ik schrok me rot. Het leek of ik beland was in de kleedkamer van de Chippendales. Alle duikers hadden hun bovenlichaam ontbloot omdat ze net hun duikpak half hadden uitgetrokken en dronken een biertje. 8 gespierde lichamen… Maar je raakt eraan gewend en ik heb al een hele leuke duiker. Dus vrijgezelle vrouwen van Nederland, misschien is werken op een parelboot iets voor je.
En het eten, het eten is geweldig. We hebben een professionele kok op de boot die 6 geweldige maaltijden maakt. Ik moet zo opletten dat ik niet kilo’s zwaarder van de boot af kom! Ik zal niet de eerste zijn denk ik.
Aan het einde van mijn 11 dagen op de boot de eerste trip was ik stik kapot, chagrijnig en wilde ik van de boot af. En toen ik eindelijk van de boot af kon en in de kleine boot sprong met mijn rugzak op mijn rug viel ik plat op de grond in de boot als een schildpad. En lachen dat de mannen deden!
Ik moet zeggen, na 3 trips en er nu helemaal in te zitten, dat ik er eigenlijk zelfs wel van geniet. Ik heb zo’n lol met de mannen op de boot en ze noemen me al ‘the queen of the deck’. Regelmatig gedurende de dag zie je het zeeleven voorbij komen zoals dolfijnen, grote zeeschildpadden, zeeslangen, scholen vissen etc. En het blijft elke keer geweldig om te zien. Ik kan niet wachten tot de walvissen komen!
Vorige trip moest ik op een andere boot als dekhand werken en ik heb zo’n plezier gehad met de mannen. ’s Avonds een biertje met ze op het dek met een muziekje op… dat maakt het werken op de boot top!
Maar het is ook weer heerlijk om terug te zijn aan land. Ray was één dag eerder terug van zijn boot, ander bedrijf, en verraste me met een nacht in een luxe hotel. Dat was precies wat ik nodig had: Doritos uit de oven, een wijntje en een filmpje kijken.
’s Nachts werd ik echter regelmatig wakker, zat ik rechtop in bed en dacht ik dat ik gewichten moest herstellen, panelen moest vullen enz. En dat hield een aantal nachten aan.
Na de luxe hebben we wat 4-wheeldrive tracks gevonden zo’n 1,5 van Broome en sjeesden we over de duinen en vonden we uiteindelijk een perfecte plek om 3 dagen te wildkamperen, noord van Broome, Quondong. Met het uitzicht op het water en niemand om ons heen. Elke avond een kampvuur met marshmallows of banaan met chocolade in de kolen en een wijntje erbij. Beter kun je het toch niet hebben?
Geloof het of niet. Om de een of andere reden geniet ik nu echt van Broome. Het is zo heerlijk om te kamperen en de leuke kleine dingen te doen. Een aantal dagen geleden reden we zo’n 15 minuten over het strand van Broome en vonden de perfecte kampeerplek in de duinen. Het is dan net of je in niemandsland bent. Natuurlijk weer met een kampvuurtje en een wijntje. En op dat moment realiseerde ik me echt hoe goed ik het heb. Die avond was een avond waar ik voorheen van droomde. Alles was perfect.
En oké niet alles is rozengeur en manenschijn en als ik wakker word van de pijn in mijn handen en armen ivm het werk wat ik doe baal ik van het werk. Maar ik realiseer me ook maar al te goed dat het stappen uit je comfort zone het beste gevoel is wat er is! En met dit baantje kon ik niet verder uit mijn comfort zone stappen. Ja, ik ben enorm gelukkig en kijk ontzettend uit naar alle avonturen die zullen volgen!